Volker Gerling is een man van het Langzame Leven. Ik heb een absoluut zwak voor hem sinds ik hem vele jaren geleden zijn Daumenkino’s, zijn duimfilmpjes, zag presenteren op het plein voor de Nationalgallerie in Berlijn. De duimenfilmpjes zijn kleine boekjes die bestaan uit 36 of iets minder foto’s die Gerling door zijn duim laat flippen zodat er zich een kort filmpje voor je ogen afspeelt. Heel simpel en eenvoudig eigenlijk, maar het effect was wonderbaarlijk, want iedereen die de filmpjes zag kreeg er onmiddellijk een brede glimlach van op het gezicht.

Het magische effect zat hem niet alleen in het ouderwetse, alsof iemand een wandelende toverlantaarn demonstreert, want dat zou alleen maar nostalgisch zijn, en verder niet bijster interessant. Een gewoon klein filmpje van dezelfde “gebeurtenis” zou ook niet hetzelfde effect hebben. De magie heeft alles te maken met de pure kwaliteiten van Volker Gerling, die het oog heeft van een fotograaf, een filmer en een kunstenaar. Het is die kwaliteit die zijn duimenfilmpjes zo bijzonder maakt.

In 2002 ging Gerling een lange wandeling maken, met alleen een omgebouwde broodplank aan een riem voor zijn buik, met daarop zes Daumenkino’s, een tentje, zijn camera en verder niets, geen geld, niets. Hij maakte een lange wandeling van Berlijn naar Basel. Onderweg liet hij zijn duimenfilmpjes zien aan iedereen die maar wou kijken, aan de straatrand, over tuinheggen heen, op dorpsfeesten en markten en in kroegen.

Langzaam leven dus, hopend op voedsel voor een duimfilmvertoning, en met vele onverwachte ontmoetingen. Het boek dat Gerling schreef over deze wandeltocht is een ronduit verrukkelijk boek geworden. Gerling schrijft zoals hij kijkt, met aandacht en liefde, en je kunt de ontmoetingen die hij beschrijft alleen maar met een brede glimlach lezen, ook als ze heel soms wat stroef verlopen.

Uiteindelijk blijkt het langzame leven een boel op te leveren, en blijken mensen aandachtiger en aardiger te zijn dan je wellicht zou denken, tegenover een zonderling die met duimfilmpjes de kost probeert te verdienen.

Het Duits van Gerling is heel goed te volgen, en in het mooi uitgegeven hardcover boek zijn een aantal foto’s uit duimfilmpjes te vinden, steeds de eerste en de laatste foto van een filmpje.

Volker Gerling maakt mensenkunst, warme, met liefde en aandacht gemaakte mensenkunst, en zijn wandelboek is een warm bad dat ik iedereen kan aanbevelen, een betere aanbeveling voor langzaam leven kun je je niet voorstellen.

• Volker Gerling – Bilder lernen laufen, indem man sie herumträgt – Zu Fuß durchs Land – Metrolit – ISBN 978-3-8493-0302-0