Thomas Kitzinger is een fascinerende schilder, die zijn olieverfschilderijen op aluminium schildert. Hij lijkt in series te werken, en schildert dan een tijdlang alleen maar schalen of mokken van de zijkant, of van de bovenkant, of cactussen, of zelfs ballonnen. Het lijkt wel of hij met die series vooral wil laten zien dat hij de techniek van het schilderen perfect in de vingers heeft, want dat zit helemaal goed – lichtval, kleurstellingen, detaillering, het is allemaal dik in orde.

Het intrigerendst vind ik echter zijn portretten, want daar is iets merkwaardigs mee aan de hand. De mensen die door Kitzinger worden geschilderd krijgen allemaal dezelfde egale, lichtblauwe achtergrond en dragen allemaal hetzelfde neutrale bleekblauwe t-shirt. Bovendien schildert hij iedereen frontaal, dat wil zeggen dat elke geportretteerde je recht aankijkt (al lijken velen dwars door je heen te kijken of in de verte te staren met de blik op oneindig).

De bedoeling van deze uniformering lijkt te zijn dat je daardoor als kijker, als beschouwer, gedwongen wordt echt goed naar de persoon te kijken die geportretteerd wordt, maar het vreemde is, dat het niet helemaal zo werkt. Het tegenovergestelde lijkt zelfs bijna het geval – de portrettengalerij krijgt iets steriels, iets onpersoonlijks. Misschien zijn omgeving en kledingdetails toch wel belangrijker om ons een beeld van iemand te vormen dan we geneigd zijn te denken.

Kitzinger concentreert zich overigens heel mooi op de ogen en schildert verder elk rimpeltje en elke grijze haar en maakt op die manier nietsontziende portretten. De presentatie in de catalogus bij zijn overzichtstentoonstelling in het Museum für Neue Kunst in Freiburg is bijzonder, en werkt heel goed – je krijgt bij de portretten eerst een overzicht van de portrettengalerij zoals die in het museum hangt, en dan wordt er per pagina verder ingezoomd, tot je over twee pagina’s een meer dan levensgroot detail van een gezicht voor je neus hebt. Indrukwekkend, en ook ongeveer zoals je in een museum rondloopt. Eerst afstand, en bij dit soort schilderijen toch even met de neus erbovenop.

En hoe bevreemdend die portretten ook zijn, je blijft merkwaardig genoeg wél kijken. Kitzinger heeft toch ergens iets geraakt, lijkt het. Intrigerende kunst.

• Thomas Kitzinger – 24.10.55 Malerei – Verlag für Moderne Kunst Nürnberg – ISBN 978-3-86984-302-5