In de jaren zestig resideerde er in Den Bosch een Japanse kunstenaar die een bijzondere reputatie genoot, die voor mijn gevoel vooral gebaseerd was op het feit dat hij uit Japan kwam, en als mysterieuze oosterling vrijwillig dit koude kikkerlandje had uitgekozen om te komen wonen en werken. Hij liet zich dat voor mijn gevoel met groot genoegen aanleunen en maakte kunst die niet echt slecht was, maar minder goed dan zijn reputatie zou doen vermoeden.

Aan die man moest ik denken toen ik het boek doorbladerde met het werk van de Japanse kunstenaar Koji Kamoji, die in 1935 in Tokyo geboren werd, maar die in de jaren zestig in Polen een van de invloedrijkste kunstenaars van die tijd in Polen werd.

Kamoji maakt werk dat je zou kunnen zien als een ontmoeting van Oost en West, maar het gaat hem ook om de relatie tussen mens en natuur, en het meditatieve aspect (ha, daar hebben we meteen de mysterieuze oosterling weer in het vizier) is nooit ver weg.

Toch is zijn werk, vrees ik, altijd net iets te grof, slaat hij de plank net te vaak mis en mist hij te vaak subtiliteit. Kunst die er mooi uitziet, met een pseudo-diepzinnigheid waar je maar al te gemakkelijk doorheen kijkt. Alsof het voldoende is om exoot in het westen te zijn.

Het levert een merkwaardig boek met merkwaardige kunst op, alsof je kijkt naar een goedwillende amateur die door iedereen zo op de schouders geklopt wordt dat hij in zijn eigen genialiteit is gaan geloven, en zo tentoonstelling na tentoonstelling heeft kunnen vullen. Je blijft als kijker in stomme verbazing achter.

• Koji Kamoji – Jovis Verlag – ISBN 978-3-86859-284-1