De Duitse kunstenares Anne Loch had in de jaren tachtig veel succes met haar landschappen en bloemenschilderijen op grote formaten. Haar werk werd in veel solo- en groepstentoonstellingen getoond en uitgebreid besproken. In 1988 trok ze zich terug uit het kunstleven en ging in Zwitserland wonen, waar ze in het berglandschap van Graubünden in stilte aan een omvangrijk oeuvre bleek te werken. In 2002 keerde ze weer naar Duitsland terug, maar ze ging niet opnieuw exposeren. Ze lijkt puur en alleen voor de kunst geleefd te hebben, zonder enige behoefte aan publiek.

Ze heeft in al die tijd niet alleen geschilderd, maar ook veel getekend, geschreven en een immens oeuvre geschapen dat vrijwel niemand te zien kreeg. Nadat ze ernstig ziek werd ging ze in 2013 opnieuw naar Graubünden waar ze een jaar later overleed.

Na haar dood werd haar Zwitserse werk pas ontdekt, en werd de kunstenares dus eigenlijk herontdekt, en in 2017 werd er een uitgebreide overzichtstentoonstelling georganiseerd en werd er een monografie uitgebracht waarin we kennis kunnen maken met het werk van deze kunstenares zonder publiek.

Zonder publiek en dus ook zonder kritiek – iemand die alleen voor zichzelf schildert blijkt niet altijd even goed te zijn. Haar schilderijen vind ik lang niet altijd even sterk. Ze zijn vaak wat te plat en te slordig geschilderd, bijna op het amateuristische af. Maar dan zitten er ineens toch een paar juweeltjes tussen die je de adem doen inhouden. Een berglandschap dat alleen uit kleur bestaat, een paar heel fijnzinnige pentekeningen, een bloemenschilderij in verschillende tinten rood, een  paar merkwaardige spannende boomschilderijen en nog wat andere verrassingen. En die doen de wat brave, saaie bloemenschilderijen dan meteen weer vergeten. Een kunstenaar moet altijd beoordeeld worden naar aanleiding van zijn beste werk, vind ik.

En zeker als iemand alleen voor zichzelf lijkt te hebben geschilderd, en alles hangt nu ineens na haar dood zomaar in een museum, dan moet je je afvragen of ze zelf wel deze selectie zou hebben gemaakt. Kortom – ik vond dit een verrassende kennismaking met een eigenzinnige kunstenaar, maar de selectie van het werk vind ik ietwat onevenwichtig. Er zitten veel bijzonder sterke schilderijen en tekeningen tussen, maar ook een aantal zwakke stukken. Jammer, een strengere selectie zou een sterker beeld opgeleverd hebben.

• Anne Loch – Künstliche Paradiese – Scheidegger & Spiess – Bündner Kunstmuseum Chur – ISBN 9783858815477