Hier links boven zie je een foto van een gang. Deze foto werd me ruim dertig jaar geleden op ansichtkaartformaat toegestuurd met de vraag of ik hem bewerkt terug wou sturen. Het ging om een zogenaamd mail-artproject getiteld tRAUMgeBILDe. Ik had al eerder aan postkunstprojecten meegedaan, en meestal kreeg je dan na verloop van tijd een grote envelop met de bijdragen van iedereen die had meegedaan. Tussen een onvoorstelbare hoop zooi zaten dan twee of drie echt goede bijdragen. Toch deed ik vaak mee, omdat postkunst iets luchtigs en vluchtigs heeft dat me wel aanspreekt.

Deze gang was echter zo deprimerend dat ik niet echt geïnspireerd raakte. Toch stuurde ik een bewerkte kaart terug, en tien jaar later nog een keer, en twee jaar geleden zelfs nog een keer. Waar zulk roekeloos gedrag toe kan leiden bleek toen ik bij de post een dik, duur uitgevoerd boek vond waarin het hele project bleek te zijn vastgelegd op glossy zwart papier. Dat de foto van die sombere gang ook anderen niet tot echt vrolijke gedachten had gebracht bleek al gauw, want een deprimerender verzameling kunstwerkjes zul je niet snel weer bij elkaar tegenkomen, vrees ik. Daarbij moet ik zelf ook nadrukkelijk het boetekleed aantrekken, want mijn bijdragen, die je hier links ziet (van boven naar beneden 1985, 1995 en zelfs twee uit 2005) kan ik alleen met een zekere gêne bekijken. Dat de eerste bijdrage van 2005 eigenlijk andersom afgedrukt had moeten worden maakt het niet veel beter, vrees ik.

Op zich is het idee om allerlei mensen van over de hele wereld een basisbeeld te laten bewerken niet slecht, maar het eerste waar je dan voor moet zorgen is een goed, neutraal beeld waar je als kunstenaar alle kanten mee op kunt. Het treurigste aan dit, wat mij betreft volstrekt mislukte, postkunstproject is dat kosten noch moeite zijn gespaard om al die treurigheid zo mooi mogelijk in een duur boek te presenteren. Ik laat voor het totaalbeeld hier nog het omslag en twee dubbele pagina’s zien, maar verder ga ik niet. Als je ondanks alles het boek nog zou willen aanschaffen moet je zelf maar op speurtocht…

Twee dagen na ontvangst van het boek kreeg ik post van een andere Nederlandse deelnemer, Ko de Jonge, die er overigens (zie hieronder) wel een minder sombere draai aan kon geven. Hij nodigde me uit voor zijn eigen mail-art project waar hij inmiddels ook al dertig jaar mee bezig is…