Jaren geleden was ik in de Nationalgalerie in Berlijn. Een groot vierkant gebouw propvol moderne kunst, mooi opgehangen. In Duistland zijn wel meer plezierige musea voor moderne kunst, waarin de kunstwerken over het algemeen goed tot hun recht komen.
Hier bleef ik in een kelderverdieping hangen bij het schilderij het jaar 44 van de Zuidamerikaanse kunstenaar Matta, dat overigens in 1942 geschilderd is. Het is het bloedrode schilderij dat je hier rechts ziet.
Ik kende de man helemaal niet, en als je reproducties van zijn werk ziet spreekt dat ook niet meteen aan. Het ziet er een beetje kitscherig uit en het zit tegen het surrealisme aan (ook al niet echt een aanbeveling).

Toch heb ik daar toen twee uur met open mond voor dit schilderij gezeten. Dat is, dat kan ik je verzekeren, erg lang. Als ik een kwartier aan één stuk naar een schilderij kijk is het al lang. Twee uur is héél lang.
De reproductie die je hier ziet is, als vaak met reproducties, nogal vlak, en de kleuren kloppen niet helemaal met het origineel, maar zelfs met deze foto van het werk kan ik de bewondering weer voelen die ik toen voelde. Je wordt, als je even je aandacht op het schilderij richt, helemaal meegezogen, de diepte van het schilderij in. Vervolgens word je een andere kant op gestuurd, terwijl de diepte verandert terwijl je zit te kijken, net als het perspectief. Heel bijzonder. Een schilderij dat zijn geheimen pas prijsgeeft als je er uitgebreid voor gaat zitten. En dat geldt eigenlijk voor alle schilderijen van deze schilder. We laten er hier nog een paar zien.