
moma en duimenfilmpjes...
Omdat we erg van moderne kunst houden wilden we in Berlijn heel graag naar de Neue Nationalgalerie. Daar was het MoMA te gast. En daar bedoelen we niet onszelf mee, al zijn er lezers die het consequent over moma hebben als ze moors magazine bedoelen. Nee, dit MoMA was het Museum of Modern Art in New York, dat op dit moment grondig wordt verbouwd en dat de collectie even had uitgeleend aan Berlijn. Dat leek interessant, dus wij gingen aan het kraampje dat voor het plein stond keurig in de rij staan, om elf uur ’s morgens. Toen we aan de beurt waren waren net de kaartjes op. En de cassière zei dat de laatste die ze verkocht had waarschijnlijk vandaag niet meer binnen zouden raken. Toen pas gingen we op het plein kijken en zagen we dat er een rij stond, helemaal om het hele gebouw heen, als een ultralange slang. We waren de dans dus net ontsprongen.
Nog een geluk bij een ongeluk – op het plein zagen we een jonge kunstenaar die ons uitnodigde zijn tentoonstelling te bekijken. Die had hij op een plank voor zijn buik hangen. Het waren prachtige, kleine boekjes van foto’s die al doorbladerend filmpjes werden. Heel mooi en heel ingetogen. Je zag bijvoorbeeld een serieus kijkend meisje van een jaar of veertien, en als je met je duim het filmpje aanzette brak er heel even een subtiele glimlach door. Helaas waren de boekjes niet te koop, maar hij gaf ons wel het adres van zijn bescheiden daumenkinographiewebsite. Kun je ook nog even kijken. Hij heet overigens Volker Gerling.
Later op de dag lazen we in de Berliner Zeitung een stukje onder de titel “Die MoMA-Schlange wird selbst zur Kunst”, over een tekenaar die elke dag de rij zit te tekenen die staat te wachten voor de tentoonstelling…
Meer Berlijn: