Picasso was vroeger al zo beroemd dat ik de neiging had als het ware over zijn werk heen te kijken. Ik vond weliswaar een aantal van zijn werken erg goed, zoals zijn serie stierentekeningen, maar ik ging uiteindelijk pas echt om toen ik een film zag waarin je Picasso zag schilderen. Sinds die tijd ben ik beter naar zijn werk gaan kijken en zie ik overal de kracht van zijn lijn en de superioriteit van deze unieke kunstenaar, en realiseer ik me elke keer weer dat hij terecht beschouwd kan worden als een van de grootste kunstenaars van de twintigste eeuw.

Dat kun je opnieuw constateren als je de stroom boeken bekijkt die er nog steeds verschijnt rond Picasso. Picasso Linocuts laat een deel van de tweehonderd linoleumsnedes zien die Picasso in zijn leven gemaakt heeft. Dat is relatief weinig als je ziet wat hij in andere drukdisciplines gedaan heeft (achthonderd steendrukken, een paar duizend etsen), maar hij ging hier al net zo eigenzinnig aan de slag als altijd.

Hij trok zich weinig aan van de beperkingen, liet zich de basis kort uitleggen en ging zijn gang. Je ziet aan alle linocuts dezelfde gretigheid die al zijn werk kenmerkt, en die hoier wellicht versterkt wordt doordat hij net een nieuwe muze had, Jacqueline Roque, die we in veel van de linosnedes zien terugkeren.

Het boek is interessant omdat het op veel plaatsen verschillende fases van de linosnede laat zien, waardoor we precies kunnen zien wat Picasso deed. Toch blijft het eindresultaat altijd het belangrijkste, en dat is altijd weer een feest: de energie spat ervan af, telkens weer, ook bij de ingetogen en melancholiekere prenten.

• Picasso Linocuts – Hirmer Verlag – ISBN 978-3777-4398-15