Hedendaagse kunstenaars die zich richten op het vastleggen van “de Schoonheid” zijn zeldzaam. Iets creëren wat gewoon mooi is en simpelweg schoonheid vastleggen is in de hedendaagse kunst zelfs bijna verdacht, en je begrijpt ook wel waarom.

Barbara Rogers heeft zich altijd vol overgave gestort op “schoonheid” en je kunt zelfs bijna zeggen dat ze met haar werk bijna zwelgt in schoonheid. Ze zoekt daarbij de grenzen tussen figuratief en abstract op, waardoor het werk niet het ambachtelijke heeft van een Rien Poortvliet of een Henk Helmantel, maar je ziet ook bij haar dezelfde valkuil levensgroot opdoemen.

Als je je puur op schoonheid richt loop je namelijk een grote kans in oppervlakkigheid te blijven steken. Dan lever je prachtige plaatjes op die vooral een fraaie decoratieve functie hebben, maar niet veel meer dan dat. Voor sommigen zal dat genoeg zijn, en is het voldoende om je te vergapen aan prachtige kleuren en impressies van tuinen, en geef je je, zoals Rogers dat noemt, volledig en onvoorwaarderlijk over aan de onontkoombaarheid van schoonheid.

Ik moet bekennen dat ik ook wel een zwak heb voor iedereen die daar oog voor heeft, en voor iedereen die dat vast wil leggen, maar het is en blijft dansen op een dun koord – wanneer wordt het kunst, wanneer blijft het prachtige decoratie? Bij Barbara Rogers twijfel je af en toe. Soms balanceert het werk op de rand van de kitsch en soms is het ingetogen en “gewoon” mooi, en dan heb ik er ook geen moeite mee om me over te geven. Een twijfelgeval dus, deze Barbara Rogers.

• Barbara Rogers – The Imperative of Beauty – Hudson Hills Press –
  ISBN 978-1-55595-374-8

• Bestel het boek hier bij een bekende webwinkel:  The Imperative of Beauty