Andrei Roiter verliet, toen het Oostblok uit elkaar viel zo’n twintig jaar geleden, zijn woonplaats Moskou, en sindsdien zwerft hij over de wereld. Amsterdam en New York zijn semi-vaste verblijfsplaatsen. Misschien verklaart dat de ongrijpbaarheid van zijn kunst en de vleug van heimwee en weemoed die er steeds in doorklinkt.

Roiter maakt geheimzinnige kunst waar ik de helft van de tijd helemaal niets van begrijp, maar die me op andere momenten raakt en prikkelt. Hij doet in zijn beeldtaal soms wat denken aan Markus Raetz, maar Roiter maakt zijn visuele cryptogrammen vaak nog wat raadselachtiger.

Dat betekent dat ik het boek Runaway, dat min of meer als catalogus diende bij een tentoonstelling in het Kunstmuseum Solothum eind 2011, meerdere malen heb doorgebladerd, steeds speurend en zoekend naar ingangen in de fascinerende wereld van Roiter.

Want zijn beelden zijn zonder meer sterk, en hij maakt je nieuwsgierig genoeg, maar er wordt van jou als kijker, als toeschouwer, een behoorlijke inzet gevraagd. Dit is kunst die onverdeelde aandacht vraagt, kunst waar je in moet duiken, waar je je aan over moet geven.

Of misschien moet je gewoon alleen maar kijken en de kracht van de fascinerende beelden hun werk laten doen. Hier een paar voorbeelden om een indruk te krijgen.

• Andrei Roiter – Runaway – Verlag für Moderne Kunst – ISBN 978-3869-842578