stedelijk museum amsterdam
Het Stedelijk is weer open!
Ondanks een paar zure recensies over de openingstentoonstelling reisde ik meteen af naar Amsterdam om eindelijk, na meer dan twaalf jaar, weer in dat bijzondere Stedelijk Museum rond te dwalen. Ik ga hier helemaal geen namen noemen, want het gaat me puur om de sfeer van het Stedelijk, die de nieuwe directeur (een Amerikaanse) voor mijn gevoel perfect aanvoelt.
Je gaat naar het Stedelijk om moderne kunst te zien en daarbij verrast te worden. En die verrassingen waren er genoeg te vinden, net als de contrasten waar het Stedelijk ook altijd goed in was. Zo vind je naast de grote zaal bovenaan de trap, met overdonderend grote teksten, een kleinere zaal die leeg lijkt, maar waar een glimmende driehoek op de vloer verraadt dat hier een kunstenaar de vloer glad heeft gemaakt binnen die driehoek. Dat is dan weer zo subtiel dat het niet te fotograferen valt.
Er zijn verder videoinstallaties te zien, twee mensen lezen jaartallen voor (van een miljoen jaar, om precies te zijn), er zijn bijzondere beelden en eigenlijk is het aanbod te gevarieerd om alles te omschrijven. Nog eentje, omdat zowel bezoekers als suppoosten hier vrolijk van werden: een zaal waarin de gemiddelde lengte van de bezoekers werd vastgelegd. Mijn naam staat nu ook op een van de vier muren, met een streepje en de datum. Vrijwel iedere bezoeker doet mee, en de suppost mag eindelijk een actieve rol spelen door het streepje te zetten en de gegevens erbij te schrijven.
Er waren helaas ook veel te veel lege zalen te zien, misschien om ons warm te maken. Maar daar hadden we die lege zalen helemaal niet voor nodig – ik werd al bevangen door een zekere gretigheid voor wat het Stedelijk straks gaat doen door het lekkere voorproefje van de tentoonstelling zelf. Ik had pas door hoe ik dit museum gemist had toen ik er weer rondliep. Ik kan niet wachten tot het weer voluit gaat draaien.
