Gillian White is wat je zou kunnen noemen een klassiekmoderne beeldhouwer, die voornamelijk werk voor buiten maakte zoals dat overal op de wereld is gemaakt in de afgelopen vijftig jaar, met het fraai roestende cortenstaal als belangrijkste materiaal.

Eenvoudige kunstwerken, die in eerste instantie vooral opvallen door de maat – gigantische balken die als lange, dunne dominostenen tegen elkaar vallen langs de snelweg of het massieve karkas van een kubus die door de wind uit model gewaaid lijkt te zijn. Eenvoudige, overzichtelijke vormexperimenten die vooral verbaasden door de maat.

Verbaasden (verleden tijd), want er zijn in de loop van de afgelopen halve eeuw overal zo veel van dit soort kunstwerken verrezen in de openbare ruimte, dat we niet zo snel meer opkijken van dit soort kunst. Gillian Welch werkte de afgelopen veertig jaar in Zwitserland. Ze werd geboren in Engeland, studeerde in Londen onder meer bij  Anthony Caro, in Parijs bij Ossip Zadkine en trouwde in Parijs met de beeldhouwer Albert Siegenthaler. In 1966 gingen ze in Zwitserland wonen en werken, na een korte periode in Londen.

In Zwitserland werd ze een van de belangrijkste beeldhouwers, met veel opdrachten, veel tentoonstellingen. Bij Scheidegger & Spiess kwam een monografie van haar uit, waarin haar belangrijkste werk van de afgelopen veertig jaar te zien is, en dan zien we feitelijk de ontwikkeling van de Europese beeldhouwkunst langskomen. Er zijn maar een paar momenten waarop je het gevoel krijgt dat je echt persoonlijke kunst te zien krijgt, voor het grootste deel is het zeer adequate, kwalitatief uitstekende maar verre van opzienbarende kunst.

Je krijgt het gevoel dat White precies de dwarsdoorsnede is van een bepaalde school van beeldhouwers die in opdracht werkten. Zeker niet slecht, maar echte passie zien we hier nergens. De overheid beslist dat ergens kunst moet komen, en dat moet dan uiteraard kunst zijn waar niemand aanstoot aan mag nemen, maar die wel herkenbaar is als Echte Kunst. En dan krijg je Gillian White – mooi, esthetisch verantwoord, maar wel een beetje braaf.

Het boek is daarmee wel degelijk intrigerend, want het vormt een fraaie illustratie van een halve eeuw openbaar kunstbeleid. Een stukje moderne kunstgeschiedenis, gevangen in het bijna anoniem lijkende werk van één Brits-Zwitserse kunstenares.

• Gillian White – Tanz in Eisen. Werke aus 40 Jahre/Dance in Steel, 40 Years’ Work – Scheidegger & Spiess – ISBN 978-3-85881-251-3