Het idee is van een verbluffende simpelheid. Vier musici die bij elkaar in de buurt wonen organiseren een huiskamerfestival dat een middag duurt. Je begint bij één van de vier en werkt vervolgens het rijtje af. Elk concert duurt daardoor maar iets meer dan een half uur, maar je krijgt als toeschouwer en luisteraar wel een zeer gevarieerd muziekaanbod in een ongewoon intieme setting, namelijk in de huiskamer van de muzikant zelf.
Het 4 Huizen Festival in de wijk de Hoornse Meer in Groningen was dit jaar volledig uitverkocht, wat betekent dat er in iedere huiskamer zo’n veertig man/vrouw publiek zat. Iedereen had een iets andere route, die van ons was perfect.

Boelo Klat en Jan Glas

De weerbarstige en tegelijkertijd humoristische pianoklanken van Boelo Klat passen perfect bij de Groningse gedichten van Jan Glas, die eenzelfde soort weerspannigheid hebben, gecombineerd met droge humor. Erg leuk en erg spannend. Klat speelde solostukjes, Glas las gedichten voor en Glas zong zijn eigen gedichten, op muziek gezet door Klat. Het is moeilijk duidelijk te maken waarom dit zo verschrikkelijk leuk is. De lach ligt steeds op de loer, terwijl zowel gedichten als muziek ook een nadrukkelijk melancholieke ondertoon hebben. Glas en Klat houden je als luisteraar goed scherp. En tussen neus en lippen door swingt Boelo Klat als de hel. Bijzonder.

Etoile Azur

Etolie Azur is een trio dat Moors-Andalusische liederen zingt. De gitarist heeft een flamencoschwung, de zangeres zingt ingetogen en de percussioniste speelt arabisch klinkende ritmes. Het wordt pas echt goed als de percussioniste mee gaat zingen. Dan blijken de twee vrouwenstemmen prachtig te mengen en worden de liederen ineens sterker. Een mediterrane wereld wordt muzikaal tot leven gewekt.

Nynke Eekhof

Een klassiek geschoolde pianiste die aan haar vleugel Schubert en Rachmaninoff speelt. Tijdens een heftig gespeelde Rachmaninoff was ze ineens zo volledig van haar apropos doordat er een videocamera meedraaide, dat ze onverwacht stopte. “We beginnen opnieuw”. Dat is dan een van de onverwachte charmes van een huiskamerconcert, want dit zul je in een concertzaal niet meemaken. Een onthullend kijkje in de keuken van een concertpianiste. Ook dit soort momenten maken dit intieme festival uniek.

Baumgarten, Pot & Friends

Philip Baumgarten en Peter Pot nodigden voor hun laatste cd een aantal muzikale vrienden uit, waarvan er hier eentje present was. René van Astenrode speelde vibrafoon. Baumgarten speelt bas en Pot de trekzak. Daar verrichten ze kleine wonderen mee, en hun muziek vormde dan ook de perfecte afsluiter van deze veelzijdige middag. Feestelijk, avontuurlijk, spannend en vrolijk. Peter Pot weet de grenzen van de trekzak op zo’n manier te verkennen dat je als luisteraar op het puntje van je stoel zit terwijl het allemaal toch niet overkomt als avantgardistisch gefröbel. Daar is de muziek gewoonweg te leuk en te vrolijk voor. En een walsje is even later gewoon mooi, melodieus en melancholiek. Mooimooi.