De mandoline is voor een ouder publiek een van de lulligste muziekinstrumenten die er bestaan. “Mandolinen zingen zacht in Nicosia” en “Jo met de banjo, Fien met de mandolien” zijn daar voor een deel debet aan. Als je muzikaal wat verder om je heen hebt gekeken weet je dat de mandoline in veel muziekstromingen een zeer gerespecteerd muziekinstrument is geworden. Voor een deel is dat te danken aan de inspanningen van één manolinegek, namelijk David Grisman. Grisman, bijnaam The Dawg, was al vroeg gek van het instrument, en werd er zelf een van de grote meesters op. Maar dat was hem niet genoeg. In 1990 richtte hij zijn eigen platenmaatschappij Acoustic Disc op met, zo leek het, de bedoeling zoveel mogelijk mandolineplaten uit te brengen. Hij begon met Dawg ’90, waarop hij als gewoonlijk excelleert op de mandoline, terzijde gestaan door een groep topmuzikanten als fiddler Mark O’Connor en gitarist John Carlini. Maar hij bracht ook twee cd’s uit met werk van de Braziliaanse mandoline-grootmeester Jacob do Bandolim, en twee met het grillige Tsjechische genie Radim Zenkl (één van de twee heet Czech It Out!). Later wordt de catalogus van het label wat breder, maar het gaat wel steeds om akoestische muziek.

Grisman speelt graag samen met collega’s, en héél graag als die collega’s ook echt goed zijn. Dat levert een aantal spetterende cd’s op, die allemaal duidelijk met veel liefde worden uitgegeven. We lopen hier een aantal titels met je langs, om te laten zien hoe gevarieerd het toch nog kan worden als je een mandolinegek zijn gang laat gaan. Overigens brengt Acoustic Disc na elke zes of acht cd’s een sampler uit met daarop nummers en outtakes van die cd’s, dus als je eens wil ruiken aan het label is een van die samplers absoluut aan te raden.

David Grisman – Life of Sorrow

Een aantal groten uit de bluegrass en aanverwante muziek spelen hier samen met Grisman liedjes over ellende, tragedie en dood, want, zegt Grisman, “these songs are the antidote for the sorrow they depict”. De troostende werking van muziek dus. Een van de meest recente cd’s van Acoustic, waarop de inmiddels overleden John Hartford nog in topvorm te horen is, naast Ralph Stanley, Del McCoury en anderen. Een prachtige plaat.

Jerry Garcia & David Grisman – Been all around this world

Jerry Garcia, de voormalige voorman en zanger van de legendarische Grateful Dead, is ook al dood. Hij heeft samen met Grisman een aantal prachtige platen gemaakt waarop ze zo puur mogelijk hun favoriete liedjes zingen. Een knusplaat eigenlijk. Twee mannen, een gitaar, een mandoline, en heel af en toe wat vrienden erbij.

David Grisman & Tony Rice – Tone Poems

In de serie Tone Poems speelt Grisman steeds met één muzikale partner op verschillende instrumenten. Dat wil op deze plaat zeggen dat topgitarist Tony Rice op verschillende “vintage guitars” speelt, en Grisman op evenveel oude, bijzondere mandolines. Prachtig opgenomen, zeer geïnspireerd gespeeld, en met zeer veel liefde gemaakt. Want bij elke cd in deze serie zit een extra dik boekje waarin elk instrument uitgebreid wordt toegelicht. Als je dacht dat een mandoline gewoon een mandoline is, en een akoustische gitaar gewoon een akoestische gitaar is deze cd een ware eye-opener. Een adembenemd mooie plaat (en dat geldt voor alle cd’s in deze serie).

Bluegrass Mandolin Extravaganza

Ronnie McCoury van de Del McCoury Band kwam met het idee, en de Dawg was uiteraard meteen geïnteresseerd. Het idee is simpel – zet alle goede mandolinespelers van dit moment bij elkaar en laat ze de sterren van de hemel spelen. Jerry Douglas had zoiets ook al een keer gedaan met dobrospelers, en dit pakt al net zo goed uit, al is een dubbel-cd misschien wat veel van het goede.

David Grisman, John Hartford & Mike Seeger – Retrograss

Recept: neem een aantal liedjes van nu, en laat een groep zeer getalenteerde musici ze spelen alsof ze honderd jaar oud zijn. Wat krijg je dan? Hound Dog en Maybelline worden bluegrassnummers. En het curieuze is, dat ze dat heel goed kunnen hebben, en er zelfs leuker van worden. Dat geldt ook voor Dylan’s Maggie’s Farm of When I’m Sixty-Four van the Beatles. De heren laten horen dat elk goed liedje overeind blijft als het met liefde gespeeld wordt, in wat voor stijl dan ook. Superieure en vooral erg leuke bluegrass.

Sam Bush & David Grisman – Hold on, we’re strummin’

Twee mandolinereuzen bij elkaar, en ze hebben er zoveel zin in dat deze cd bijna vijf kwartier duurt. And never a dull moment. Zoals bij alles wat Grisman aanpakt is dit ook weer een cd, waarbij vooral het speelplezier opvalt. Het is duidelijk dat Grisman niets liever doet dan op een mandoline spelen, en uitgedaagd worden door iemand die dezelfde sympathieke afwijking heeft, en dat levert elke keer weer platen op waar je met zeer veel genoegen naar zit te luisteren.

Bluegrass

De zesde Acoustic Disc verzamelaar die net is uitgekomen heet gewoon Bluegrass, en is net als de andere verzamelaars een aanrader, zeker als je nog niks van dit kleine platenlabel in huis hebt. Het opmerkelijke aan Grisman is dat hij er steeds weer in slaagt de groten in het genre bij elkaar te krijgen. En dan zorgt hij er ook nog eens voor dat ze gaan spelen alsof hun leven ervan afhangt. Kortom – heerlijke muziek, en eigenlijk kun je blind elke plaat op dit label kopen als je van eerlijke akoestische muziek houdt.

• kijk ook even op de website: acoustic disc