We hadden een doosje gekocht met vier cd’s die oude opnamen bevatten van Jussi Björling. Oud betekent in dit geval dat ze van 78-toerenplaten waren afgehaald en dat je zou verwachten dat de kwaliteit matig zou zijn. Dat valt heel erg mee, zeker de stem van Björling klinkt nog steeds meer dan fantastisch. De vierde cd begint met een vergeten lied van Ludwig van Beethoven – Adelaide. Dat bleek een gevoelige snaar te raken, want we bleken het lied goed te kennen, terwijl we het allebei misschien wel meer dan dertig jaar geleden voor het laatst hadden gehoord.

Voor een deel heeft dat te maken met Jussi Björling – dat is een zanger die op eenzelfde hoogte staat als Enrico Caruso, wat mij betreft. Hij brengt het lied hier zo dat het ons allebei zeer raakte, en dat is uiteraard precies de bedoeling. Dat het in 1934 is opgenomen maakt het dan eigenlijk nog extra mooi.

Als je wat meer informatie over het lied zoekt blijkt dat het lied door veel mensen als ouderwets en gedateerd wordt gezien – alsof het alleen voor Beethoven’s tijdgenoten een aansprekend lied zou zijn. Hoog tijd voor een herwaardering dus. Ik kreeg zelf door deze versie van Björling in ieder geval erg veel zin om het zelf te gaan zingen, dus ik ben nu druk op zoek naar de partituur. En ja, ik weet ook wel dat het voor mij te hoog gegrepen is, maar het lied inspireert dus wel.