Albert Lee heeft zijn sporen als gitarist in de rock- en countrywereld al ruimschoots verdiend, en tegenwoordig maakt hij alleen nog maar muziek voor zijn eigen plezier. Dat doet hij onder meer in de hobbyband van Bill Wyman, The Rhythm Kings, maar ook op soloplaten, waarvan Roadrunner de laatste is. Albert Lee hoeft zich dus niet meer te bewijzen en maakt nu ontspannen knusrock die op het eerste gehoor wel erg laid-back klinkt. Dat komt ook door het bedrieglijke gemak waarmee Lee gitaar speelt. Daardoor zie je bijna over het hoofd hoe goed hij is, en hoe spannend hij de muziek, ondanks dat relaxte, weet te houden.

Wat Albert Lee ook kan, is de juiste liedjes uitzoeken en er dan zijn eigen liedjes van maken. Het titelnummer Roadrunner is daar een perfect voorbeeld van, want in eerste instantie is het bijna niet herkenbaar als de grote Motownhit die het ooit was, maar Lee laat hier horen dat de song ook bij een totaal andere behandeling recht overeind blijft staan. Bovendien laat hij zien dat hij liedjes op onmiskenbare wijze naar zijn hand kan zetten, waardoor het alles bij elkaar toch een echte Albert Lee-plaat wordt. Knusrock met fabelachtig gitaarwerk, parelend, helder, strak, los, en met hoorbaar plezier gespeeld. Feel-good music in optima forma.