
al di meola
Al Di Meola is een virtuoze gitarist die mij meestal irriteerde omdat die virtuositeit ook altijd zo nadrukkelijk getoond moest worden. Technisch perfect, en supersnel, maar oervervelend en saai. Misschien leuk voor andere gitaristen, maar hij maakte maar zelden muziek die bij mij binnen kwam. Eigenlijk heeft maar één plaat van hem een plek in mijn platenkast gehouden – de dubbele langspeelplaat Splendido Hotel uit 1980. Op die plaat maakt hij eigenlijk al wereldfusie-muziek voordat dat begrip bestond. Hij maakt feitelijk een avontuurlijke reis door verschillende muzieksoorten en maakt met een paar sterke collega’s (waaronder Chick Corea) een plaat die de tand des tijds meer dan overleefd heeft – je zou zelfs kunnen zeggen dat hij met deze plaat zijn tijd vooruit was.
Tien jaar later, in 1990, maakt hij met World Sinfonia een album dat misschien nog sterker is. De plaat is geheel akoestisch, en je hoort Spaanse, Zuidamerikaanse en Middellandse Zee-invloeden. Zijn belangrijkste medespeler is hier de onovertroffen Dino Saluzzi op bandoneon, en hier hoeft niets meer bewezen te worden – de twee gaan gewoon enthousiast de uitdaging aan en hebben overduidelijk buitengewoon veel plezier in het samen muziek maken. Al Di Meola mag dan bekend staan als een echte jazzgitarist, als hij, zoals hier, de wereldmuziek induikt wordt zijn werk pas echt goed, en weet hij met die prachtige muziek pas echt bij mij binnen te komen. En zeker bij herluistering blijken deze twee klassiekers nog steeds wereldmuziekjuweeltjes die verplichte kost zijn voor iedere wereldmuziekliefhebber.
- Al Di Meola – Splendido Hotel – Columbia
- Al Di Meola – World Sinfonia – Tomato