Omdat de meeste artiesten pas echt beroemd schijnen te worden na hun dood heeft Al Rose zijn album maar My First Posthumous Release genoemd. het gelijknamige nummer is een buitengewoon humoristische, scherpe en bijna hilarische aanval op de platenindustrie. Het album begint met een mooi nummer over de Mississippi dat voor een keer niet alle cliché’s langsloopt, waarna dat mooie posthume liedje volgt. Dan zit je al op het puntje van je stoel, want het is wel duidelijk dat we hier iemand horen die wat te zeggen heeft en die dat dan ook nog eens goed en grappig kan.

Daar komt bij dat de arrangementen erg goed zijn, waarbij de boel af en toe bijna lijkt te ontsporen, met lekker vette orgels, heerlijke blazers, een mandoline en een band die helemaal op dreef is. Gelukkig hebben we tegenwoordig een naam voor dit soort onclassificeerbare muziek, die ergens tussen rock, jazz, blues, folk en country in balanceert – Americana. Eigenlijk gaat het gewoon om een man die geweldige, grappige, intelligente liedjes schrijft die hij ook nog eens zeer aansprekend weet te brengen. Een absolute aanrader.