an evening with alvin curran
Alvin Curran is een Amerikaanse componist die een van de drie centrale gasten was tijdens het Americans Festival in Groningen. Op donderdag 30 oktober zaten we met een klein gezelschap (ongeveer dertig toeschouwers) in Grand Theatre voor An Evening with Alvin Curran. Voor de pauze was er een slagwerkstuk, uitgevoerd door vier slagwerkers, na de pauze ging Curran zelf achter de piano (en later de computer) zitten om samen met de viruoze violiste Monica Germino een speciaal voor die avond geschreven compositie uit te voeren.
Curran begon met uit te leggen waarom de vier groepen slagwerk in de hoeken van het ruimbemeten podium stonden opgesteld en dat de slagwerkers volkomen autonoom hun partij zouden spelen. Zoals hij het vertelde kon je je voorbereiden op een chaotische geluidsbrei, maar dat bleek verrassend genoeg helemaal niet zo te zijn. Er werd een compositie tot klinken gebracht die alle facetten van een uitgebreid slagwerkinstrumentarium (van een zeer grote trom tot piepkleine belletjes) tot in de kleinste finesses wist uit te buiten. Er klonk muziek om zeer vrolijk van te worden, waarbij de piepkleine cymbaaltjes prachtig heldere accenten gaven en de paukachtige trommen op andere momenten voor een diep gerommel zorgden. De vier slagwerkers bleken ook alle vier hun eigen stijl te hebben – geroffel werd bij de een subtiel uitgevoerd, bij de ander technisch perfect, bij de derde als een houthakker en bij de vierde twijfelde je wel of er exact gespeeld werd wat de bedoeling was. Hier klonk muziek die spannend was, maar ook gevoelig, met ingetogen momenten, waarin de slagwerkers met strijkstokken langs de bekkens streken, en uitbundige ontladingen. Muziek die op een cd helemaal niet tot zijn recht zal komen, maar waar je in een zaal volledig door overrompeld wordt. Indrukwekkend.
Alvin Curran ging na de pauze achter de piano zitten om, zoals hij dat zelf omschreef, te beginnen met wat “easy listening”. Dat bleek mee te vallen, al klonk zijn pianospel alsof hij een compositie had geschreven voor twee vingers. Toch bleek hij daar subtiele tempowisselingen mee te kunnen aangeven en minimale verschuivingen in de melodie, die door de violiste gevolgd werd of niet – soms werd er net achter elkaar aangespeeld, soms werd er echt geduetteerd, alsof je naar de ontwikkeling van een tumultueus huwelijk zat te luisteren. Met veel onderhuidse spanning. Dat piano-vioolduet ging over in een duet van een oude ramshoorn met electrische viool plus electronica. Die ramshoorn klonk me soms net iets te veel als een misthoorn, maar toen de electronica er wat steviger bij gemengd werd begon de muziek toch behoorlijk te borrelen en te leven, waardoor we ook hier zeer gefascineerd hebben zitten kijken en luisteren.
Alvin Curran maakt unieke muziek, zoveel is duidelijk. Unieke muziek die altijd interessant en fascinerend blijkt te zijn, maar die ook gewoon heel mooi is, vrolijkmakend, ontroerend en energiek. Een avond met Alvin Curran is een avond om niet snel te vergeten.
