Amen is een dorp van honderd inwoners ergens middenin het Drentse platteland. Het lijkt dan ook de onwaarschijnlijkste plek voor een concertzaal. Toch is die er wel degelijk te vinden. Er is in Nederland een merkwaardige ontwikkeling aan de gang – als je een goed concert wilt zien van bijvoorbeeld een singer/songwriter, een blueszanger of een akoestische band zul je moeten uitwijken naar de uithoeken van het land. In de meest onwaarschijnlijke plaatsen als Amer, Noordpolderzijl, Hollandsche Rading of Horst zijn podia ontstaan waar je de geweldigste optredens kunt meemaken. Je moet er wel als de kippen bij zijn, want ze zijn binnen de kortste keren uitverkocht. Daaruit zou je de conclusie kunnen trekken dat de zalen in de grote steden een blinde vlek hebben voor muziek waar wel degelijk een groot publiek voor te vinden is.

Bruin café de Amer in Amen ziet er uit als een verbouwde boerderij, waarin je in het voorgedeelte een ouderwets knus bruin café aantreft. De deel is verder omgetoverd tot een intiem zaaltje waar een publiek van ruim honderd mensen in kan. Als het heel druk is worden er een paar stoelen op het podium bijgeplaatst, maar vol is vol. Het betekent in de praktijk dat er behoorlijk wat mensen teleurgesteld moeten worden. Wij waren er op zondag 17 april voor een van de twee concerten die Hans Theessink die dag gaf. We stonden op de reservelijst voor de middag, want die was iets minder lang dan die van de avond. Wij waren zo gelukkig dat we op het podium konden plaatsnemen voor een meer dan fantastisch concert. Hans Theessink is natuurlijk een topmuzikant die ook in zijn eentje een fenomenaal optreden verzorgt, maar de ambiance doet ook veel. De huisregels werden voor de nieuwkomers even uitgelegd: er wordt niet gerookt in de concertruimte, en er wordt niet geschonken tijdens het concert. Er worden drie sets van een half uur gespeeld, met telkens een pauze van een half uur. In die pauzes kun je erwtensoep, broodjes en gehaktballen bestellen. Gezellig en knus, inderdaad, maar alles in dienst van de muziek, want er zat een aandachtig en enthousiast publiek zoals je ze op festivals maar zelden meer meemaakt. Om twee uur begon Theessink te spelen, om zes uur speelde hij zijn laatste nummer. Ook dat zegt wel iets over de sfeer.

Café de Amer werd in 1991 overgenomen door een oud-jongerenwerker, die wel eens wat anders wou. Gelukkig hield hij ook van goede muziek, en begon hij al snel met het organiseren van zogenaamde gelagkamerconcerten. In 1996 werd de deel verbouwd tot concertzaaltje, en sinds die tijd zijn er gemiddeld zo’n veertig concerten per jaar. Behalve Hans Theessink stonden er meer groten op het podium. Harry Muskee natuurlijk (zijn cd Hotel Grolloo werd in de Amer opgenomen), maar ook Fairport Convention, de Tannahill Weavers, Michael de Jong, Iain Matthews, Magna Carta, Doug MacLeod, Eric Taylor, JW Roy, Ad Vanderveen, Sally van Meter, Eliza Gilkyson en veel, veel meer.
De zaak draait voor een groot deel op vrijwilligers, en de opbrengst gaat naar de optredende artiesten. Een zaak om goed in de gaten te houden dus. In augustus komt hun programmaboekje uit, en als je slim bent bestel je dan meteen kaartjes. Want een optreden in de Amer vergeet je niet snel weer.
Dat geldt ook voor de artiesten, want de lijst van mensen die steeds terugkomen is lang (Hans Theessink komt er elk jaar).