
het lijkt me juist wel veilig op dat dak - tom america - de kunststof songs
Tom America heeft iets gedaan waarvan ik gedacht had dat het volstrekt onmogelijk was, maar dat bij hem klinkt alsof het heel vanzelfsprekend en gemakkelijk is ontstaan. Dat alleen al is buitengewoon knap en indrukwekkend, maar dat hij een album heeft gemaakt waar ik elke keer weer enthousiaster van word en dat ik aan iedereen die het maar horen wil probeer op te dringen, dat is wel heel bijzonder.
Waar gaat dit over? In het radioprogramma werden jarenlang kunstenaars, schrijvers, fotografen en andere creatieve geesten geïnterviewd. Wat heeft America gedaan? Hij heeft uit die interviews (zo’n tweeduizend uur)wat essentiële zinnen gefilterd en daar muziek omheen gebouwd, op zo’n manier dat die muziek de tekst versterkt, en er een soort van miniportret ontstaat van de geïnterviewde. Dat klinkt eenvoudig, maar America heeft dat werkelijk geniaal gedaan.
De titel van het album, dat je overigens nergens kunt kopen, maar gewoon gratis mag downloaden van de site van de NTR (meteen doen!) komt uit een interview met de kunstenaar Joost Conijn, die zijn eigen vliegtuigen en auto’s bouwt. Ik laat hier, omdat dit toch wel een heel bijzonder project is, maar liefst vijf fragmenten horen. Als je dan nog niet overtuigd bent weet ik het ook niet meer.
De meeste geïnterviewden komen uitstekend uit de verf, maar van iemand als Jessica Durlacher, die over de Holocaust niet verder komt dan “ongelofelijk”, wat ik voor een schrijfster tamelijk onnozel vind, zal ik na het horen van haar Kunststof Song, nooit een letter gaan lezen, en dat geldt ook voor de hoogmoedig klinkende Kader Abdullah. Want ook hun teksten worden versterkt en komen beter tot hun recht.
Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.