De fado, de Portugese blues, leeft als nooit tevoren, en Ana Moura zingt de fado met een verschroeiende passie zoals we hem nog nooit eerder hoorden. De fado werd als genre wereldberoemd door Amália Rodrigues, en zij is wat betreft de fado de maat van alle dingen. Welnu – Ana Moura is zo goed, dat ze Rodrigues doet vergeten. Als je zoiets in fadokringen beweert klinkt dat bijna als heiligschennis, maar het is de waarheid.

De kracht van Moura schuilt onder meer in het feit dat ze de fado op zijn puurst brengt – dat betekent dat haar zang centraal staat, slechts ondersteund door een akoestische gitaar, een akoestische basgitaar en een portugese gitaar. Die laatste lijkt meer op een ud of een luit dan op een gewone gitaar, en het is die portugese gitaar die verantwoordelijk is voor het speciale heldere geluid dat zo bepalend is voor de fado. Moura heeft drie van de beste Portugese gitaristen om zich heen staan, waaronder Jorge Fernando, die ook nog met Rodrigues gespeeld heeft, en die ook verantwoordelijk is voor een deel van de fado’s die Moura zingt.

De derde cd van Moura, die verschijnt bij het Nederlandse label Coast to Coast bevat naast het audioalbum Para Além Da Saudade ook een dvd. Daarin zie je Moura een aantal fado’s zingen in een oud huis, begeleid door haar drie gitaristen. Adembenemend mooi, dat is de beste omschrijving die je daarvan kunt geven. Nu mag de bezetting vrij traditioneel lijken, de uitvoering ontstijgt dat volledig – hier wordt de fado van een tijdloze schoonheid en een eeuwige passie.