Het einde van de jaren zestig was een ongekend creatieve periode in de geschiedenis van de popmuziek. Het hoogtepunt werd gemarkeerd door twee singles van groepen die in de frontlinie stonden. Hier werden dingen gedaan die nooit eerder waren gedaan, hier werd iets totaal nieuws gecreëerd.

Bill Drummond schreef veertig jaar later een boek (17) waarin hij de zoektocht beschrijft naar andere muziek die, net als die twee nummers van Beatles en Beach Boys, totaal nieuw was, die deuren opende. Die muziek was gedurfd, anders en ongewoon. Drummond was in zijn boek op zoek naar de kick die het horen van die twee nummers voor de eerste keer bij hem teweegbracht, een kick die ik herken. Bij Strawberry Fields van de Beatles (dat in 1967 als single werd uitgebracht met het veel mindere Penny Lane als tweede a-kant) was dat niet alleen het ongewone ritme en de slepende melodie, maar ook de ongebruikelijke tekst, die verbazingwekkend anders was dan van alle reguliere popliedjes uit die tijd. Het nummer was beter dan alles van hun “Belangrijkste lp” Sergeant Peppers Lonely Hearts Club Band. Alles leek hier samen te komen, en als je van de Beatles maar één nummer zou moeten kiezen is dat zonder twijfel Strawberry Fields Forever.

Dat gold ook voor de single Good Vibrations (uitgebracht in november 1966) van de Beach Boys, de Amerikaanse tegenhangers of concurrenten van de Beatles. Brian Wilson gebruikt hier de vreemde vloeiende geluiden van de mellotron, mengt melodieën en meerstemmige zang en laat je als luisteraar in volledige verbijstering achter. Iets als dit hadden we toen nog nooit gehoord.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.