De mannen van het mondharptrio Aubergine waren het niet geheel eens met mijn standpunt dat deze muziek nu ook minimale muziek zou moeten heten. Een term als “minimaal instrumentarium” is wat hun betreft zeker op zijn plaats maar dat hoeft nog niet te betekenen dat er dan ook “minimale muziek” uit voortvloeit. Zelf zijn ze van mening dat het eigenlijk eerder “maximale muziek” is.
De muziek is inderdaad ook vaak vrij heftig. Mensen die doodleuk beweren dat je van mondharpmuziek rustig wordt, moeten we eigenlijk teleurstellen. Er wordt door dit mondharptrio nu eenmaal geen hemel neergezet van rust. In dat opzicht hebben we hier eigenlijk min of meer te maken met tekortschietende new-agers.

 

Het is inderdaad ook bij deze derde aflevering opmerkelijk dat deze muziek veelsoortige associaties bij de luisteraar oproept. De een hoort er bijvoorbeeld altijd piano’s in – een ander weer strijkorkesten. Het probleem met deze “maximale muziek op minimaal instrumentarium” is eigenlijk dat er maar zeer weinigen zijn die mondharpmuziek volledig bij de horens kunnen vatten. Er is eigenlijk maar één advies te geven – ga luisteren, en verbaas je erover dat het Mondharptrio Aubergine er zelfs bij de derde cd in slaagt verrassend en boeiend uit de hoek te komen!

Er staat ook nog een vierde deel in de serie gepland, en wat mij betreft mogen de heren die plannen ook wel echt uitvoeren, want ze blijken met hun monomane belangstelling ook echt wel het uiterste uit dit instrument te kunnen halen. En het knappe is, nogmaals, dat ze dat niet puur en alleen voor hun eigen plezier doen, maar dat je als luisteraar met verbazing en bewondering zit te luisteren, en dat je eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger wordt naar wat de heren je verder nog zouden kunnen voorschotelen.