Sad Song Junkie is, anders dan je wellicht zou denken, absoluut geen droevig plaatje. Dan Baker is naar eigen zeggen weliswaar verslaafd aan droevige liedjes, en hij schrijft ze zelf inderdaad soms ook wel, maar zijn liedjes zijn dan weer zo mooi en zo magnifiek gearrangeerd dat je er eigenlijk alleen maar een buitengewoon goed humeur van kunt krijgen. Sad Song Junkie is het tweede album van Dan Baker en het is meteen ook het album waarmee hij zich wat mij betreft in één klap tussen de groten plaatst, want ik vond het net zo’n verslavend plaatje als de beste cd’s van mannen als John Prine, Todd Snider en Greg Trooper. Zijn eerste album, dat hij in eigen beheer uitbracht, was ook al mooi, maar hier lijkt hij zijn draai al volledig gevonden te hebben en levert hij gewoon, we draaien er maar niet omheen, een meesterwerkje af.

Zijn liedjes gaan over van alles, over het zoeken naar sad songs als je ’s avonds laat naar de radio zit te luisteren tot corduroy broeken, maar ook over het leven in een gevangenis, of een favoriet drankje. Niets is te min, niets is te groot. Baker weet overal prachtige, intelligente, gevoelige liedjes van te maken, met altijd wel een paar zinnen die je bij blijven. En dan de band, met een geweldige Jeff Taylor op accordeon, Steve Hinson op steelgitaar, Michael Gutierrez op horns, Joe Spivey op fiddle en mandoline, en dat allemaal in arrangementen waar ik persoonlijk na één keer draaien al verliefd op werd. Dit is een cd die ik meteen al drie keer achter elkaar draaide, en dat is, moet ik eerlijk zeggen, behoorlijk zeldzaam. En ik raakte na die drie keer steeds verknochter aan dit album, dat ik nu al beschouw als een klassieker. Een absolute aanrader kortom. Daarom ook vier fragmenten om een indruk te krijgen.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.