Baraná is een wereldfusieband die in 2012 tien jaar bestond en daarom een tweedaags wereldjazz festival organiseerde in Rasa in Utrecht. Twee avonden topacts, met tussendoor buitengewoon verrassende jamsessies met verschillende uitzonderlijke combinaties. We hebben er een aantal kunnen vastleggen, waardoor je achteraf nog een beetje kunt meegenieten van met name de volstrekt unieke, eenmalige tussendoorjams die dit wereldjazzfestival tot een echt jazzfestival maakten.

Bovendien begon de tweede avond met een optreden van het Baraná Festival Workshoporkest, een soort amateur-big band onder leiding van Steven Kamperman, die de zaal al meteen volledig platspeelde. Het Metropole Orkest zou blij mogen zijn als ze ooit zo zouden kunnen swingen, en als ze zulke ingewikkelde stukken zo perfect zouden kunnen spelen. Baranàstukken voor grote bezetting, superieur gespeeld, en dan was dit (zie het bovenste filmpje hier rechts) nieteens het beste voorbeeld.

Het Festival was verder een doorslaand succes zonder ook maar één enkel zwak moment. De band Baranà zelf was in twee ijzersterke bezettingen te bewonderen – op de eerste avond het Quintet met naast Steven Kamperman en Behsat Üvez (de basismannen van de band) Bart Lelivelt op accordeon, Meinrad Kneer op bas en Sebastian Demydczuk op drums, waarbij bovendien een jonge, zeer getalenteerde zangeres gepresenteerd werd, Sanem Kalfa, en op de tweede avond Baranà Elektro Shaman, met cellotovenaar Ernst Reijsiger, popgitaarwonder Jeff Sopacua (waar je ook met open mond van verbazing naar zit te kijken, want dit Sopacua is een volstrekt unieke gitarist die dingen doet die je nooit eerder zag of hoorde) en de Iraanse percussionist Afra Mussawissade. Bovendien was er die fenomenale big band die stukken van Baranà in een nieuwe spot zette. Mooi!

Verder was het een festival van hoogtepunten, met op de eerste avond bijvoorbeeld het Michel Godard Trio Ecoute Le Vent, met naast percussionist Jarrod Cagwin zangeres Linda Bsiri. Wat zij deden leek niet zo spectaculair, maar Godard weet eeuwenoude muziek te combineren met jazz en wereldmuziek op een manier die volstrekt natuurlijk aandoet, waardoor er een totaal vanzelfsprekende nieuwe muziek ontstaat. Fascinerend. Het Moscow Art Trio deed iets vergelijkbaars, want zanger/multi-instrumentalist Sergey Starostin verzamelt oude Russische volksmuziek, maar verwerkt die, met pianist en componist Misha Alperin tot moderne stukken waarin veel humor zit, en tegelijk enorm veel melancholie. Indrukwekkend, mede dankzij de bijdrage van de klassiek geschoolde hoornist Arkady Shilkloper. Een puntje-van-de-stoelconcert als afsluiter van dag één.

Julia Charkova begon op citer en zang vrij gewoon en traditioneel, maar maakte later haar reputatie als keelzangeres meer dan waar. Verrassend was dat haar traditionele aanpak een improvisatie met Ernst Reijsiger vlak na haar concert niet in de weg zat. Het maakte het concert met terugwerkende kracht nog interessanter.
Yom en Wang Li maakten waarschijnlijk de avontuurlijkste muzikale reis van het festival. De Chinese Wang Li bespeelt verschillende, soms tamelijk buitenissige, mondharpen en blaasinstrumenten, Yom is een Franse klarinettist die samen met hem een klankwereld weet te creëren die letterlijk ongekend is. Verbluffend en ongelofelijk goed.

• We hebben op een volgende pagina nog wat filmpjes van stukken uit de reguliere concerten geplaatst:
  Baranà Wereldjazzfestival – de concerten