Drie bassen, aangevuld met drie topmusici, maakten een opmerkelijke cd die niet goed te plaatsen is. Het klinkt allemaal eeuwenoud, maar een deel van de composities is geschreven door Lee Santana, die hier de chittarone bespeelt, een oud instrument dat nog het meest aan een uit de kluiten gewassen luit doet denken. Dan is er nog Michel Godard die hier op het hondsmoeilijke serpent speelt en die ook een paar composities bijdraagt, en Hille Perl op viool en lirone (een soort baslier). De drie bassen zijn Alain Buet, Paul Willenbrock en Philippe Roche. Een deel van de composities is inderdaad een paar eeuwen oud, en de nieuwe composities zijn speciaal voor de opmerkelijke combinatie van drie bassen geschreven in de oude stijl.
Alles is opgenomen in een grote, oude kerk, en daar hebben we meteen een zwak punt te pakken. De platenmaatschappij vermeldt dit gegeven met enige trots, maar feitelijk valt de technische kwaliteit van het geluid wat tegen. Als ik drie bassen hoor wil ik graag dat ze om me heen lijken te staan en wil ik die zware grondtonen ook in mijn buik voelen trillen. Hier krijg je het gevoel dat je van grote afstand staat te kijken en luisteren naar een gezelschap dat ergens middenin een gigantische kathedraal in eenzaamheid staat te zingen en spelen. Dat zorgt voor een afstand die ik juist zou willen vermijden, zeker bij dit soort muziek, die je niet alleen moet horen, maar ook moet voelen.
De muziek is overigens bijzonder, met een paar fraaie hoogtepunten, als Godard op zijn serpent wonderen verricht bijvoorbeeld. Hij improviseert onder meer op De Profundis, wat toch een beetje vloeken in de kerk is, want in de klassieke muziek wordt over het algemeen niet geïmproviseerd. Godard laat horen dat juist die improvisaties ervoor kunnen zorgen dat eeuwenoude muziek toch gaat leven. En Santana bewijst dat moderne muziek op een spannende manier perfect aan kan sluiten op eeuwenoude tradities.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.