De vader van saxofonist Ben van Gelder, Sem, is een van de drijvende krachten achter een van de beste jazzplatenzaken van Nederland en ver daarbuiten, Swingmaster in Groningen. Ben heeft jazz dus al zijn hele leven als een deken om zich heen gehad, en dat kun je horen in zijn spel. Het hoort ook wel een beetje bij de nieuwe generatie, lijkt het, om met een zeker respect de oudere jazz op te pakken en daar je eigen ding mee te gaan doen. Vernieuwen of experimenteren is niet zo dringend aan de orde lijkt het wel, gewoon de geest van de jazz pakken en die vasthouden, daar draait het om. En dat is al moeilijk zat.

Frame of Reference is het debuut van de tweeëntwintigjarige Ben van Gelder, die een fantastische band om zich heen heeft staan, waarmee ze vooral eigen composities spelen. Gelukkig, zou ik bijna zeggen, want in het eigen werk excelleren ze echt, in de covers zijn ze nog iets te eerbiedig, lijkt het bijna. Van Gelder is goed, niet alleen technisch, maar ook qua frasering en in de melancholie, zal ik maar zeggen. Ik laat om dat te bewijzen drie fragmenten horen, en dan moet je vooral even luisteren naar het slot van Wise Old Man, want als een saxofonist mooi gas terug kan nemen weet je dat hij echt goed is.

Van Gelder speelt mooi lyrisch, met zijn voeten stevig in de geschiedenis van de jazz, maar met voldoende eigen karakter en meer dan genoeg talent om een pracht van een visitekaartje af te geven en ervoor te zorgen dat elke jazzliefhebber handenwrijvend klaarzit voor wat er de komende jaren ongetwijfeld nog komen gaat. Magnfiek.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.