Bernard L’Hoir speelt solo piano en maakt daarbij muziek waar critici zich de haren bij uit het hoofd trekken. Want waar moet je deze muziek in vredesnaam onderbrengen? Zelf legt hij de link naar grote voorgangers als Bach, Chopin en Prokofiev en met hedendaagse pianisten als Dave Brubeck, Keith Jarrett en Keith Emerson. Klassiek meets jazz dus. Twaalf composities van Bernard L’Hoir, door hemzelf gespeeld met vaste hand en ontembare energie. Maar L’Hoir weet ook hoe je met minimale middelen spanning moet opbouwen om daarna uitbundig te keer te gaan en even later melodieus melancholiek tevoorschijn te komen. Drie fragmenten – de eerste 45 seconden van het album, de laatste 45 seconden en een fragment ergens uit het midden van de cd geplukt. Volstrekt willekeurige flarden dus, maar ze geven een goede indruk van het album dat je kunt verwachten. De machtige pracht van de piano. Voor liefhebbers van pianomuziek verplichte kost, voor elke andere muziekliefhebber een aanrader.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.