1 The Hollies – I’m Alive

The Hollies hadden een fenomenale leadzanger, Allan Clarke (hij is helaas met pensioen). Later redde hij het niet helemaal meer met dit nummer, maar toen het uitkwam was hij al zowat de enige die zo kon zingen, dus…
Hij gaat hier van laag naar hoog met een soepelheid en een vanzelfsprekendheid waar je de bek van openvalt. Je doet het hem niet na. Bovendien is het een buitengewoon energiek nummer. “I’ve never felt like this – I’m alive!” Juist ja.
En helemaal aan het eind laat de groep ook nog even horen dat ze ook geweldig en verrassend harmony kunnen zingen. Dit is voor mij de absolute topper uit de hele beatperiode, en toen ik dit nummer gehoord had wou ik alles van The Hollies hebben.

2 The Zombies – Indication

Pure energie. Het nummer is samengebald tot een uitbarsting van scherpe samenzang en energiek ge-orgel, en na een minuut zijn ze eigenlijk klaar. Dan denk je dat er een tussenstuk komt met een solo, zoals in de meeste singles van die tijd, maar dat tussenstuk blijkt gewoon uit de klauwen te lopen en wordt zo de tweede helft van het nummer. Ze breien er nog wel een mooi eindje aan, maar het blijft een curiosum. Maar wel een heel leuk curiosum. Het is het Zombiesnummer waar ik het meeste aan gehecht ben. Ik ben jaren op zoek geweest naar de single, en op een bepaald moment bleek een benedenbuurman van mijn broer hem te hebben. Hij wou hem eventueel ook wel ruilen. Ik wou hem zo graag dat ik er een elpee voor gegeven heb. Nog voordat ik hem kon draaien viel er een plant om, precies op Indication. Alleen het hoesje was nog heel. Later heb ik een lp gekocht waar het nummer op stond, en je kunt aan die plaat duidelijk zien dat dat nummer vaker gedraaid is dan de rest van de plaat…

3 The Orlons – Knock Knock / Going Places

Een zwarte groep, drie dames en een heer die voor het komische effect zorgt met zijn zware stem. Als jongen van een jaar of zestien was ik een beetje afhankelijk van opruimingsbakken. We gingen zelfs op de brommer van Maastricht naar Geleen omdat daar een platenzaak was waar je gewoon uitgebreid mocht luisteren, zelfs  naar de singles uit de opruimingsbakken. Daar komt deze single dan ook vandaan. Vooral het b-kantje is geweldig, en dan niet eens vanwege de samenzang van de meiden of de energieke muziek, maar vooral vanwege de geweldig scheurende saxsolo in het midden. Hij duurt misschien tien seconden, maar voor die tien seconden zet ik deze plaat nog steeds regelmatig op.
Achteraf, na aanschaf van een verzamel-cd van The Orlons, blijken dit ook hun beste nummers te zijn. Een mooie toevalstreffer dus.

4 Alvin Cash and the Registers – The Philly Freeze

Alvin Cash komt ook uit dezelfde opruimingsbak in Geleen. De man, die eigenlijk danser was, schijnt in Amerika een paar kleine hits te hebben gehad met andere nummers, maar deze heeft verbazingwekkend genoeg nooit iets gedaan. Verbazingwekkend ja, want als ik dit nummer op feestjes draai is het altijd een groot succes. Een geweldig dansnummer waarbij je even moet bevriezen als er “freeze” wordt geroepen. James Brown eat your heart out, want dit knalt er aan alle kanten uit. De b-kant is een spetterende instrumental waar je ook al niet bij stil kunt blijven zitten.

5 Paul Revere and the Raiders – I had a dream

Het nummer begint met een drummer en een gapende zanger, waarna het losbarst met een stuwende ritmesectie en een lekker vet orgel. Blazers erbij en feest!
Paul Revere and the Raiders is een typische Amerikaanse groep die het in Europa nooit goed gedaan heeft, terwijl ze in Amerika een hele rij stevige hits hadden. Het meeste is bij terugblik wel aardig, alleen dit nummer blijft echt sterk overeind staan. Maar alleen in de singleversie, vreemd genoeg. Op elpee en later cd is het nummer blijkbaar anders gemixt en is het een beetje een suf nummer geworden, alsof ze de power eruitgemixt hebben. Vreemd maar waar.

6 The Beatles – Help! / I’m down

The Beatles hadden een hele reeks hits achter elkaar waarbij de a-kant even vaak op de radio te horen was als de b-kant. Dit nummer was van even vóór die periode, maar I’m down is een geweldig ruig McCartney-nummer dat sterk genoeg was om een hit te worden. Het nummer, dat voor honderd procent door Paul McCartney geschreven en gezongen werd, laat mooi zien dat niet alleen John Lennon ruige nummers kon maken. The Beatles waren hier in hun energieke tussenperiode. De lol spat uit de boxen en het zijn nog niet de experimentele toeren van later, terwijl Help! toch ook niet bepaald een doorsnee popsong is. Naar aanleiding van dit nummer kocht mijn broer zijn allereerste langspeelplaat: Help! van The Beatles.

7 Fats Domino – Old Man Trouble

Fats Domino had een grote hit met Blueberry Hill, maar daarnaast een hele reeks kleinere hits, die vaak veel leuker waren. Old Man Trouble is een nummer dat nog geen twee minuten duurt en dat vooral leuk is door het idiote meidenkoortje dat Fats antwoord geeft op de vraag “who’s that knocking on my door?” Juist ja, “Old man Trouble”. Ik heb toch wel een zwak voor details in platen, merk ik. Dit meidenkoortje vind ik zo aandoenlijk dat dit nummer daardoor ook mijn favoriete Fatsnummer is, terwijl hij objectief gezien veel betere dingen heeft gedaan.

8 The Scorpions – Hello Josephine

Een kermisnummer. Geschreven door Fats Domino, tussen haakjes. Deze Scorpions moeten niet verward worden met de Duitse groep die twee decennia later bekend werd. Het gaat hier om een groep uit Manchester, die vanwege minimaal succes in Engeland uitweek naar Nederland, waar ze onde de hoede van Veronica kwamen. De eerste singles flopten, maar Hello Josephine werd een nummer-één hit, maar dan wel alleen in Nederland. Er volgden nog wat kleinere hits (Baby baby balla balla!), maar de groep viel al snel uit elkaar. De zanger galmt op Hello Josephine geweldig, alsof hij in de badkamer is opgenomen, en de lol van het nummer is het hikkende gelach tussendoor. En het valse einde natuurlijk. Stoppen, en dan toch weer verder gaan. Ik herinner me dat het nummer vroeger altijd bij de botsautootjes op de kermis gedraaid werd en dat het daar ook perfect bij paste.
Die kermis was overigens in Maastricht achter de kleuterschool van Mariaberg. Nu zit op die plek Radio Zuid Limburg, maar toen was er een kleuterschool met een enorme kuil erachter, en in die kuil was elk jaar de Fancy Fair, mét botsautootjes. Dat beeld wordt door dit nummer voor mij elke keer weer haarscherp opgeroepen.

9 Jacques Dutronc – Il est cinq heures (Paris s’eveille)

Dutronc was een beetje een Franse Dylan-kloon (luister maar eens naar zijn eerste platen), die op een goed moment toch een eigen geluid vond. Dit nummer roept voor mij dankzij die rare dwarsfluit die overal vrolijk doorheen improviseert echt de sfeer van een ontwakend Parijs op. Deze plaat stamt uit de tijd dat we in Nederland ook altijd wel een paar Franse en Duitse nummers in de hitparade hadden.

10 Adamo – Vous Permettez Monsieur

Adamo had met zijn schorre stem een hele reeks hits waarvan dit waarschijnlijk de grootste was. “Les filles du bord du mer” is eigenlijk mijn favoriet, maar die heb ik nooit te pakken kunnen krijgen. Hij was blijkbaar ook niet belangrijk genoeg voor de grootste hitsverzameling, dus we zullen nog even door moeten zoeken. We doen het hier nu dus met het prachtig in elkaar zittende Vous permettez Monsieur?
Ik kan me de opwinding nog herinneren toen Adamo kwam signeren in de enige behoorlijke platenzaak die Maastricht rijk was, de Harp. De eigenaar was een klein gebocheld mannetje dat wel vaker dit soort zaken organiseerde, maar bij Adamo was de hele binnenstad verstopt.

11 Zarah Leander – Ich weiss (es muss einmal ein wunder geschehen)

Niet voor niets is dit nummer ooit gecoverd door Nina Hagen, die er overigens een heel mooi bombastisch liedje van maakte. Zarah Leander schept hier een zeer fraai stukje edelkitsch. Haar mooie zware stem, met die prachtige rrrollende rrr, doet al wat, maar er zit ook nog eens een heel erg kitscherig engelenkoortje achter. Dat maakt het een nummer dat op de grens balanceert van goede en slechte smaak. Erg leuk dus.

12 Mario Lanza – Drink Drink Drink

Mijn moeder had een bandrecorder en één band met wat wij “Arbeidsvitaminenmuziek” noemden. Helemaal aan het eind van die band stond dit nummer, en dat kon van mij niet genoeg gedraaid worden. Ik kreeg er nóóit genoeg van. Die stem! Ik stond al snel lekker mee te galmen. Later bleek Mario Lanza een vrij matig zanger te zijn die heel veel rommel heeft opgenomen, en een páár leuke nummers, waarvan dit het leukste is. Als ik hem een tijd niet gedraaid heb krijg ik toch weer kippevel op het moment dat Lanza begint te zingen. Wel even opletten want er is ook een mindere versie van hetzelfde nummer in omloop en een nummer dat The Drinking Song heet, maar dat een heel ander nummer blijkt te zijn. Dit is overigens een van de redenen waarom een lijst met singles zo leuk is, omdat ook derderangs artiesten soms hun gouden moment hebben. We zullen er in deze lijst nog veel meer tegenkomen.

naar de beste instrumentals aller tijden