Happy New Year heette de single die ik uit een opruimingsbakje had geplukt. De artieste heette Beverley en het label was Deram. Het nummer begint met een geweldig stevig rockende piano, waarna Beverley er voluit zingend ingaat. Drie minuten pure energieke rock, en de flipside Where The Good Times Are was al net zo krachtig en net zo goed. Happy New Year werd overigens geschreven door Randy Newman, en de band die Beverley hier in 1966 begeleidt bestaat uit niemand minder dan John Paul Jones, Jimmy Page en Nicky Hopkins.

Deram was het progressieve sublabel van Decca, en deze single van Beverley werd, samen met Cat Stevens’ I Love My Dog als eerste op het pretentieuze nieuwe label uitgebracht. De single van Stevens schoot meteen de hitparade in, maar wat er met Beverley’s debuut gebeurde valt niet meer te achterhalen. Ik heb daarna nog lang zitten zoeken naar meer muziek van deze dame, maar tevergeefs.

Tot ik er bij toeval (door een tussenzinnetje ergens in een artikel over John Martyn) achterkwam dat ze na die ene single trouwde met John Martyn, en dat ze samen met hem twee langspeelplaten gemaakt had. Die twee albums blijken op cd te zijn uitgekomen, dus ik hoopte op twee vergeten meesterwerkjes. Dat valt wat tegen. De muziek die de twee samen maken is zeker niet slecht, maar mist de pure power die je op de single van Beverley kon horen en de losse, jazzy aanpak waar John Martyn later in uit zou gaan blinken. Beverley klinkt alsof ze aan de valium is en trekt hier helaas nergens haar scheur open zoals ze dat op Happy New Year deed. Wat overblijft is keurige Britse folk uit de jaren zestig. Jammer. Het betekent dat ik die ene sublieme single van haar zal blijven koesteren.

Klik op het driehoekje om fragmenten van de a- en de b-kant van deze unieke single te beluisteren.