Soms dreigt een plaat uit je blikveld te vallen, gewoon omdat de muziek te bescheiden klinkt en de cd op het verkeerde moment, tussen twee harde rockers in bijvoorbeeld, in je cd-speler beland is. Daarom probeer ik een plaat altijd op een ander moment nog een keer, en bij twijfel nog een keer. En soms komt de muziek dan ineens toch bij je binnen en draai je de cd dagen aan één stuk. Meestal verbaas ik me er dan ook over dat het zo lang moest duren voor de muziek echt binnen kwam.

Bill Jones is een dame die niet alleen heel ingetogen en intiem zingt (je zou haar de vrouwelijke tegenhanger van Nick Drake kunnen noemen), maar ze speelt ook accordeons, piano en fluit (flute en whistle, volgens het cd-boekje). Bovendien schrijft ze zelf teksten, componeert melodieën en maakt de arrangementen. Het resultaat is een op het eerste gehoor redelijk traditioneel klinkend album, dat door het fantastische spel en vooral de op het spannende af intieme zang op een hoger plan getild wordt. Het is de wereld van Bill Jones, en als je er voor gaat zitten en je stelt je er voor open is het een wereld om helemaal in op te gaan. De muziek neemt je mee en je slaakt een diepe, voldane zucht als de plaat is afgelopen. Prachtig.