Big Smith was een van de grote verrassingen van de laatste tijd. De verwachtingen waren dan ook zeer hoog toen we hoorden dat de frontman en voornaamste zanger van de band, Mark Bilyeu, een soloplaat had gemaakt. De losheid en lichtheid van de laatste Big Smithplaat is wat verdwenen op First One Free, maar daar is wat anders voor in de plaats gekomen. In de eerste plaats speelt Bilyeu fantastisch gitaar, en dat is nooit zo duidelijk geweest als op deze plaat. In de tweede plaats is en blijft hij een meer dan voortreffelijk zanger, en in de derde plaats schrijft hij geweldige liedjes die ik ongemerkt de hele dag door loop te zingen en te fluiten.

Als je deze cd draait heb je overigens helemaal niet het gevoel dat je een plaat draait van een singer/songwriter. Het doet veel meer denken aan folkrock zoals de Jayhawks die in hun beste tijd maakten, of de oerbluesfolkrock van the Band. Stevige folkrock met bluesinvloeden en af en toe een vleug country (er komt zelfs een fantastische fiddler langs). Bilyeu heeft bovendien een onmiskenbaar eigen geluid, en zeer, zeer sterke liedjes. Liedjes waar andere songwriters waarschijnlijk jaloers naar zullen luisteren. Het geniale Paint bijvoorbeeld is een perfect staaltje van waar de man op tekstueel gebied toe in staat is. Zeker zo sterk als Dylan, mede dankzij een relativerende zin als “Don’t want to paint like Bob Dylan”. Aan een nummer als Backwater, dat hij eerder met Big Smith opnam, kun je bovendien goed horen hoe hij gegroeid is – het nummer is in deze gedreven uitvoering nog beter geworden dan het al was.

Mark Bilyeu heeft met First One Free ook een album gemaakt dat scherp is, en dat tegelijkertijd ontspannen klinkt. Bovendien kan ik na tien keer draaien constateren dat de muziek nog steeds beter wordt, en dat de cd eigenlijk behoorlijk verslavend is – je blijft hem draaien en geniet eigenlijk steeds meer. Een absolute topplaat dus.