Dave Freeman groeide op in New York, maar toen hij als kind met zijn ouders in de auto door Virginia en Tennessee naar New Orleans reed hoorde hij onderweg overal op lokale radiostations “old time music”. Het geluid en de individualiteit van die muziek raakte hem, en ook het feit dat in elke county de muziek leek te veranderen. Toen hij in de jaren zestig besloot een platenlabel te beginnen lag County Records dan ook voor de hand.

In de zomer van 1968 had hij zijn krachten gebundeld met twee andere fanatieke liefhebbers van de old time music, Richard Nevins en Charles Faurot, en samen gingen ze muzikanten opnemen langs de grens van zuidwest Virginia en het noordwesten van North Carolina. Ze waren daarbij steeds uit op kwaliteit, niet op kwantiteit. Er doen wat fraaie anecdotes de ronde over de manier waarop soms het beste uit een muzikant gehaald werd – de fameuze fiddler Tommy Jarrell bleef steeds onder het niveau spelen dat ze van hem kenden, tot diens zoon dronken thuiskwam en er een ruzie ontstond tussen vader en zoon waarbij Jarrell zijn zoon knock-out sloeg – daarna werden een paar sublieme opnames gemaakt, krachtiger en emotioneler dan ooit eerder.

Fiddler’s Conventions en tips van muzikanten brachten County Records steeds nieuwe talenten. Zo was de legendarische Tommy Jarrell ook binnengekomen dankzij de tip van een andere fiddler. Het gaat hier voor een groot deel om muzikanten, fiddlers en banjospelers, die in de eerste helft van de twintigste eeuw tot ontwikkeling waren gekomen, in de tijd dat radio nog geen rol speelde, er geen televisie was en er nauwelijks platen circuleerden en dat elke kleine regio zo zijn eigen specifieke muziekstijl kon ontwikkelen.

Er werd gespeeld op feesten, bruiloften, bij landveilingen, en de muzikanten waren maar zeer beperkt beroemd. Wereldberoemd in hun eigen dorp, bij wijze van spreken. Clark Kessinger was een huisschilder die ook fiddle speelde, en hij deed dat zo goed dat er in de jaren dertig al opnames van hem gemaakt werden voor het Brunswick label. Rond 1930 droogde de belangstelling voor old time music op, en hij moest wachten tot de mannen van County Records in de jaren zestig hem herontdekten.

Hiram Stamper leerde fiddle spelen van zijn ooms, die geboren waren halverwege de negentiende eeuw, en hij hanteerde daardoor een vrij archaïsche stijl. Hij speelde ook fantastisch banjo. Zijn zoon Art zette zijn manier van fiddlespelen voort, en ook hij is te horen op County Records.

We pikken hier vrij willekeurig wat pareltjes uit een doos van vier cd’s met bijna vijf uur muziek, waarbij inderdaad kwaliteit boven kwantiteit gaat, want elk nummer is fantastisch. Je reist terug in tijd en plaats, en je hoort mensen spelen op een magnifieke, geconcentreerde manier, met finesse en raffinement, terwijl tegelijk de directheid en rauwheid van de muziek behouden blijft. Luister bijvoorbeeld eens naar dit fragment van Willard Watson, die bedrieglijk eenvoudig speelt en die hier bijna minimal music maakt, maar dat adembenemend spannend doet.

Mitchell Blues is fiddler Steve Ledford’s versie van de Carroll County Blues, die in de jaren twintig een hit was voor Narmour & Smith. Ledord woonde in Mitchell County, vandaar. County Records is dus niet echt een slechtgekozen naam voor dit soort muziek.

Het is verleidelijk om uit deze fantastische verzameling nog veel en veel meer fragmenten te laten horen, want als je zit te luisteren is de neiging om anderen even mee te laten luisteren bij zit soort muziek bijzonder groot, heb ik gemerkt, juist ook omdat de muziek vaak zo bedrieglijk eenvoudig lijkt en dan toch zo geraffineerd is.