Als je van bluegrass houdt, en je houdt van fiddle, dan is dit het perfecte album voor jou. Fiddlin Billy Hurt speelt op een energieke, virtuoze manier die de traditie volledig in stand houdt, maar met een vitaliteit en een plezier dat van alle tijden is, waardoor zijn album een volstrekt tijdloze kwaliteit krijgt. Zelf zegt hij dat hij de oude spelers en de oude muziek zo goed mogelijk wil representeren, maar daarmee doet hij zichzelf tekort, want hij voegt er iets aan toe – een snufje onverdund speelplezier, waardoor je als luisteraar steeds met een glimlach naar deze instrumentals zit te luisteren.

Strikt genomen is dit geen echte bluegrass-cd, of een “old-time”-cd, dit is eigenlijk vooral een “fiddle”-plaat. Je kunt horen dat Hurt gek is op al die fiddlers die van de jaren dertig tot en met de jaren zeventig platen hebben gemaakt. Dit album kun je eigenlijk beschouwen als een hommage aan die violisten, die fiddlers: Arthur Smith, Bob Wills, Clark Kessinger, Tommy Jackson en veel meer. De legendarische West Virginia fiddler Clark Kessinger is Hurts persoonlijke favoriet.

Op het album wordt Hurt begeleid door twee groepen – zijn eigen band The Karl Shifflett and Big Country Show, die voor een subtiel, swingend effect zorgen, en een deel werd opgenomen samen met snarenvirtuozen Jeremy Stephens (gitaar) en Robert Montgomery (banjo) – bij die laatste bezetting schoof af en toe ook nog bassist Kris Shifflett aan. Alle opnames waren live en direct, zonder overdubs, hard en snel, Afijn, iedereen had er duidelijk zin in, en iedereen wou ook duidelijk Fiddlin’ Billy Hurt laten schitteren. En dat is gelukt. Als je van fiddle houdt – dit is de plaat voor jou!

Luister hier naar een paar willekeurige fragmenten: