Bill Monroe wordt wel beschouwd als de vader van de bluegrass. Bluegrass is een akoestische vorm van countrymuziek die vooral de laatste jaren weer een ongekende opleving doormaakt. Dat is voor een deel te danken aan het succes van de Coenbroertjesfilm O Brother Where Art Thou, en aan het al langer durende succes van Alison Kraus en haar band Union Station. We kregen binnen een week vijf nieuwe bluegrass-cd’s binnen, die we hier met alle plezier even met je langs lopen.

Bill Monroe and the Blue Grass Boys – Live at Mechanics Hall

Bill Monroe wordt wel de vader van de bluegrass genoemd en hij is feitelijk de uitvinder van het genre, dat dan ook naar zijn band genoemd is. Het onvolprezen label Acoustic Disc van David Grisman gaf op het sublabel Archive Series een concert uit dat de band in 1963, tegen het eind van Monroe’s loopbaan, gaf in Mechanics Hall. Zijn hoge tenor was nog prima in vorm, net als zijn mandolinespel. We horen hier ook een jonge Del McCoury, die toen ook al dezelfde “high lonesome sound” produceerde. Verder horen we de opmerkelijke banjostijl van Bill Keith. Een prima band dus, en ze hebben er ook zin in. Leuke plaat, al is het maar uit geschiedkundige overwegingen.

Open Road – In The Life

Open Road is een vrij jonge band die fier in de traditie staat, wat wil zeggen dat ze proberen te klinken als de Blue Grass Boys, inclusief de hoge tenor. Ze hebben er lol in, ze spelen meer dan voortreffelijk en met veel energie en klinken feitelijk bijna nog beter dan Bill Monroe en zijn band, maar dat komt voor een deel ook door de voortreffelijke productie. De traditie wordt hier effectief nieuw leven ingeblazen, al klinkt het af en toe wel erg strak allemaal.

Steep Canyon Rangers

De bezetting is die van een klassieke bluegrassband, en deze heren spelen ook in die traditie, maar anders dan Open Road, dat vooral nummers van anderen speelt, heeft deze band een zelfgeschreven repertoire, dat overigens heel mooi aansluit bij het oudere bluegrassrepertoire. Geen echte hoge tenor hier, en dat maakt het geluid meteen ook iets minder steriel, wat warmer.
Ook hier wordt overigens weer voortreffelijk gemusiceerd, en dat betekent dat de mannen niet alleen technisch prima met hun instrumenten uit de voeten kunnen, maar dat ze ook goed naar elkaar luisteren en regelmatig verrassende dingen laten horen. Leuke plaat.

IIIrd Tyme Out – The Best Durn Ride

Nog een band die voor een groot deel eigen nummers speelt. Net als bij de Rangers hebben we het dan over prima liedjes. Ook hier wordt zeer goed gespeeld, terwijl deze heren, net als Open Road overigens, zeer fraai samenzingen. Maar ook de solozang is regelmatig verrassend sterk. Je gaat hier af en toe echt even recht overeind zitten. Hier zijn we weer terug bij de high lonesome sound, zonder dat het steriel wordt. Zeer geïnspireerde plaat.

John Reischman & The Jaybirds – Field Guide

De grote verrassing bewaarden we tot het laatst. John Reischman speelt mandoline, en hij doet dat mooier dan wie ook. Twintig jaar geleden zat hij in de band van Tony Rice, en daar viel de volle toon van zijn mandolinespel ook al op. Hier heeft hij een band om zich heen verzameld die dezelfde aandacht lijkt te hebben voor die toon, voor de klank van hun instrument. Er wordt hier met zoveel liefde gemusiceerd dat er iets magisch gebeurt. Het overstijgt de technische perfectie, mede door de ingetogen manier van zingen, en raakt je diep. En dan heb ik het niet zozeer over de teksten, maar vooral over de instrumentale kant van hun muziek. Adembenemend mooi. Dat geldt ook voor de zang, met een grote rol voor de dame in dit gezelschap, Trisha Gagnon. Prachtig.