Bluegrass is op dit moment een vernieuwend genre, terwijl er naast de vernieuwende albums ook nog steeds bluegrassalbums verschijnen die puur traditioneel van opzet zijn. Het mooie is dat bluegrass al een tijd flexibel wordt opgerekt door allerlei uiteenlopende bands, waarvan we er hier weer vier op een rij zetten.
 

High Range

Van de band High Range zijn op dit moment zowel een schitterend studio-album (Beyond The Foothills) als een heerlijk live-album (Around One Mic) verkrijgbaar. Allebei aanraders. Drie van de vier Rangers zingen ook voortreffelijk, zowel alleen als samen. Alle liedjes zijn door de bandleden zelf geschreven, en je kunt horen dat ze met enorm veel plezier samen die liedjes spelen en zingen. De bezetting is vrij traditioneel – mandoline, gitaar, banjo, akoestische bas en fiddle, en ze klinken ook vrij traditioneel, al hoor je meteen dat het een band van nu is. Lekkere muziek. Op de liveplaat worden er ook wat nummers van anderen gespeeld, zoals Richard Thompson’s 1952 Vincent Black Lightning of Make Me A Pallet On The Floor. Nogmaals – lekkere muziek, niet spectaculair, maar heel goed en met veel plezier gespeeld.

Chatham County Line

De vier mannen van Chatham County Line staan er wat stijf bij, strak in het pak. Toch klinkt de muziek die ze maken op Route 23 heel lekker los. Naast de gebruikelijke instrumenten (banjo, gitaar, mandoline, fiddle en bas) horen we hier ook af en toe een mondharmonica en een pedal steel. We horen een hechte, stevig spelende band, die goed geluisterd heeft naar de klassieke bluegrassbands, maar daar toch iets eigens mee gedaan heeft. Dat is vooral te danken aan de gepassioneerde zang van Dave Wilson, die ook tekent voor het merendeel van de sterke songs. Dat “gepassioneerde” betekent hier niet overdramatisch, maar Wilson legt in zijn teksten wel behoorlijk wat overtuigingskracht. Een sterke plaat.

John Reischman & The Jaybirds

John Reischman kwamen we zojuist tegen als meer dan voortreffelijk gastspeler op de nieuwe plaat van Harry Manx, maar op zijn eigen nieuwe cd is hij zeker zo sterk op dreef. En dat geldt ook voor de geweldige band die hij om zich heen heeft staan, met de heerlijke warme zang van Trisha Gagnon als extra attractie. We horen hier een paar meesterlijke muzikanten, die niet voor niets veel gevraagd worden voor studiosessies. Hier spelen ze puur voor hun eigen lol, ingehouden maar ijzersterk. De helft van de cd bestaat uit eigen nummers, die fier overeind staan tussen de goedgekozen traditionals. En bijna de helft bestaat uit instrumentals, waar je met ademloze bewondering naar luistert. Mooimooi. Het gaat hier overigens om een Canadese groep, en ze bewijzen hier dat zelfs op bluegrassgebied momenteel veel interessants uit Canada komt.

The Rough Deal Stringband

Een trio dat klinkt als een volwaardige band, met een traditionele bezetting – banjo, gitaar, fiddle en mandoline. We hebben het hier over een Ierse stringband die Amerikaans klinkt. Of we dit bluegrass moeten noemen weet ik niet, maar wat betreft gevoel en sfeer zitten ze zeker in dezelfde hoek. Er wordt buitengewoon spannend gespeeld. Zo speelt Bill Whelan de vijfsnarige banjo op een manier die wel wordt aangeduid als “progressief neo old-timey”, terwijl Tim Rogers op zijn fiddle maar zelden één noot tegelijkertijd speelt. Ben Keogh legt daar dan een bedje onder van gedreven slaggitaar en bovendien zingt hij moeiteloos complexe tweede stempartijen. Alles bij elkaar kun je nauwelijks geloven dat deze band uit maar drie personen bestaat als je ze hoort. Ze spelen vooral traditionals, maar doen dat beter dan wie ook. Een absolute aanrader.