
ouderwetse blues
Er gebeurt op dit moment ontzettend veel in de wereld van de blues. We doen daar ook regelmatig verslag van (zie onder blues), maar er is één categorie die uit het zicht dreigt te verdwijnen, en dat is die van de ouderwetse, vaak akoestische blues, die de traditie vrij nauwgezet volgt. Het is net als bij dichters die het liefst gewoon de vorm van het sonnet blijven gebruiken – het zegt niets over de kwaliteit, maar je hebt de neiging om het niet helemaal serieus te nemen omdat de vorm zo ouderwets oogt. Dat is in sommige gevallen jammer. Daarom hier een klein overzicht van cd’s die wat meer aandacht kunnen gebruiken.
Micah Blue Smaldone – Some Sweet Day
Smaldone klinkt nog het meeste als een blueszanger uit de jaren dertig, zichzelf begeleidend op de gitaar. Toch zijn alle liedjes op deze cd door hem zelf geschreven. Zijn stem klinkt vrij uniek, maar toch ook vertrouwd, en hij verveelt geen moment met zijn honderd jaar oud klinkende muziek. Een plezierige vakman, die meer dan voortreffelijk gitaar speelt.
Kent Cooper – The Blues & Other Songs, volumes 1 & 2
Kent Cooper is een geheel ander verhaal. Cooper is een blanke bluesman die veel samenwerkte met zwarte collega’s, en die steeds meer liedjes voor hun ging schrijven. Die liedjes worden hier op twee cd’s dan ook door anderen uitgevoerd. Veel relatief onbekende namen, met af en toe een bekende als Sonny Terry of Roosevelt Sykes en Louisiana Red ertussen, maar dat doet niets af aan de hoge kwaliteit van de cd’s. Dat ligt voor een deel aan de sterke bluessongs van Cooper, die de gebruikelijke blues-cliché’s behoorlijk goed weet te vermijden, en voor een deel aan de gepassioneerde uitvoeringen. Prima elektrische blues, twee volle cd’s lang.
Ernie Hawkins – Mean Little Poodle
Hawkins speelt fantastisch akoestische gitaar en zingt daarnaast ook uitstekend, hoewel hij niet echt een heel sterke stem heeft. Hawkins speelt vooral oude bluesjes van Blind Blake, Rev Gary Davis, Blind Boy Fuller en verwante bluesmannen, en hij doet dat relaxed en uitstekend. Lekker ontspannen bluesplaatje.
Scott Perry – Hero Worship
De titel van deze cd geeft al aan dat Perry vooral werk speelt van zijn muzikale helden, waaronder ook hier weer Blind Blake en Blind Boy Fuller, maar ook Muddy Waters krijgt een fraaie akoestische behandeling. Ook Perry brengt die oude blues met veel liefde, maar ook heel relaxed, terwijl ook hij meer dan uitstekend gitaar speelt (de resophonic dit keer). Af en toe spelen er gasten mee, waardoor het een behoorlijk gevarieerde plaat is geworden. Aangenaam plaatje.
Will Branch – Press On
Ook Branch speelt traditionals, maar hij heeft de helft van de nummers hier zelf geschreven. Het verschil is nauwelijks te horen, en dat is als een groot compliment bedoeld, want Branch schrijft zeer prima liedjes die alles hebben om klassiekers te worden. De aanpak is ook hier traditioneel, maar er zit nog weer wat meer spirit in, waardoor het een zeer aanstekelijke cd is geworden. Ook hier af en toe gastmusici die precies aanvoelen wat Branch wil en die met overduidelijk plezier spelen. Heerlijk. Aanrader.
Kijk ook eens bij de websites – meestal kun je daar ook stukjes muziek luisteren:
- Micah Blue Smaldone – Some Sweet Day – North East Indie Records NEI33
- Kent Cooper – The Blues & Other Songs, Volumes 1 & 2 – Labor Records LAB 7036-2 & LAB 7044
- Ernie Hawkins – Mean Little Poodle – Say Mo’ Music SM009
- Scott Perry – Hero Worship – SP1099
- Will Branch – Press On – On The Midway Music OTM #0001