De blues is nog lang niet dood. Dat wordt wekelijks bewezen met weer een nieuwe golf blues-cd’s. We plukten er wat uit de vloedlijn die de moeite van het noemen zeker waard zijn. Verwacht alleen geen puristische blues, want wij zijn vrij soepel in het labelen van muziek die een bluesgevoel uitstraalt. Het opmerkelijke aan deze worp is overigens wel dat het hier om allemaal blanke bluesmannen gaat.

Brian Kramer & the Nights of Blu-Topia – Live at Club Stampen

Kramer is een Amerikaanse bluesgitarist en zanger die een tijdje met Eric Bibb speelde toen hij ruim tien jaar geleden naar Stockholm vertrok waar hij nu nog steeds woont. In Club Stampen in die stad treedt hij elke week wel een keer op, en zijn laatste album werd daar dan ook live opgenomen. Je kunt horen dat Kramer zich prima thuisvoelt in deze omgeving, want hij deinst er niet voor terug nummers acht minuten tot een klein kwartier te laten doorlopen. Puristische blues speelt Kramer niet, hij speelt op zijn National slide gitaren en wordt begeleid door The Nights of Blu-Topia, die bas, drums, keyboard en piano toevoegen. Dan zijn er nog wat gasten op viool, mandolines en elektrische gitaar. Soms, als op Cypress Grove, lijkt het wel of Dr John weer even uit zijn Gris-Gris-periode opduikt en een huwelijk is aangegaan met de jonge Van Morrison, op andere momenten is het gewoon lekker moderne semi-akoestische Americana. Het duurt even voor de bende op gang is, maar dan blijft het tot het eind erg leuk.

The Fabulous Horndogs – Dog Tracks

Blazers, achtergrondzangers die shoobedoowah zingen en een repertoire van niet stuk te krijgen bluesklassiekers, aangevuld met een paar nummers van Delbert McClinton, en dan gespeeld met een band die alles met veel overtuiging en liefde brengt, dat levert als bijna vanzelf een leuke cd op. Dog Tracks is inderdaad leuk. De band uit Michigan klinkt als een relaxte en zeer efficiënte New Orleansband, die hier bovendien goed op dreef is. Lang niet zo strak als de legendarische Meters, maar op een ontspannen manier wordt hier toch een perfect New Orleansfeestje gebouwd. Mooi.

Gordon Smith – The Essential

Gordon Smith is een blanke Britse blueszanger en gitarist die klinkt als een van die oude zwarte bluesiconen die hij zich waarschijnlijk als voorbeeld stelt. Op The Essential Gordon Smith hoor je nummers van Sleepy John Estes, Robert Johnson, Leroy Carr, Muddy Waters en Blind Lemon Jefferson, maar ook drie nummers van Smith zelf. Hij wordt begeleid door een paar van de beste Britse bluesmannen van dit moment, onder meer een geweldige Alan Glenn op mondharmonica. Smith is zelf een meer dan voortreffelijke gitarist, en dit is dan ook een subliem plaatje geworden voor liefhebbers van authentieke blues, want Smith geeft er op een perfecte manier zijn eigen draai aan, terwijl hij klinkt als een oude bluesmeester in topvorm.

Jim Stanson – Heartfull of Fire

Jim Stanson begint zijn cd met een live opname die klinkt als een ruizige achtenzeventigtoerenplaat, en gaat dan vlot over in een loom stomende stevige bluesrock. Stevige riffs, loom voortdeinende nummers, en met gasten als Gurf Morlix en Scrappy Judge Newcomb. Stanson is helaas niet altijd een hele sterke zanger, maar als je van hypnotiserende gitaarrock houdt is dit zeker een aanrader. Sombere maar goede zelfgeschreven liedjes, en die riffs en het sterke spel (gitaar, mondharmonica) maken het toch een erg leuk plaatje, en er zit bovendien genoeg variatie in de muziek – er komt bijvoorbeeld ook een ballade langs die vooral om een banjo draait.

Paul Mark & the Van Dorens – Blood & Treasure

Paul Mark en de Van Dorens spelen stevige bluesrock. Het gaat hier ook weer om blanke bluesmannen, en deze klinken ook echt blank. Er wordt lekker gitaar gespeeld, de liedjes zijn prima in orde. Ook Paul Mark is niet al te puristisch – zijn achtergrondzangeressen zorgen ervoor dat je af en toe denkt een ouderwetse soulband te horen, en er worden wat exotische ritmes gebruikt en wat geluidseffecten gebruikt. Allemaal om de muziek nog net even leuker te maken. Prima plaatje.

Paul Rishell en Annie Raines – A Night in Woodstock

Annie Raines speelt mondharmonica, Paul Rishell zingt en speelt gitaar, en samen maken ze een ouderwetse vorm van akoestische countryblues. Dat doen ze al meer dan zestien jaar samen als ze deze live-cd opnemen, en dat kun je horen, de twee zijn perfect op elkaar ingespeeld. Ze spelen een vrij gevarieerd repertoire, van Blind Boy Fuller via Johnny Winter en Louis Armstrong naar Cowboy Jack Clement, met onderweg een paar eigen nummers. En dat doen ze meer dan voortreffelijk. Als gast komt John Sebastian nog even harmonica spelen en Bruce Katz keyboards, maar meestal doen ze het met zijn tweeën.

Stephen Barry & Andrew Cowan – Duo

Bassist Stephen Barry en gitarist Andrew Cowan spelen al meer dan dertig jaar samen in een Canadese bluesband, maar hier spelen ze akoestisch samen. Intiemere blues met veel bluesklassiekers, maar bijvoorbeeld ook een intieme relaxte versie van Dylan’s All Along The Watchtower. De twee nemen om de beurt de leadzang voor hun rekening, en dat pakt goed uit. De cd is toch een eenheid geworden, en aan de andere kant toch ook gevarieerd genoeg doordat er steeds op tijd wat gastmuzikanten aanschuiven die net even wat meer kleur geven aan het album.