In de kop hierboven heb ik het bewust over “bluesy” dames, want de ladies die ik hier samen even in de spotlight zet zingen niet allemaal de blues, maar ze hebben wel allemaal een bluesy aanpak.

Gretchen Peters

Burnt toast & offerings is al de vijfde cd van Gretchen Peters, die een ingetogen singer/songwriter is met fraaie teksten. Ze heeft geen brutale stem, maar ze weet wel bij je binnen te komen met muziek die niet goed te categoriseren valt. Bluesy, maar ook jazzy in frasering en arrangementen. Haar liedjes gaan niet over opzienbarende drama’s maar over alledaagse dingen. Toch weet ze daar indruk mee te maken. OVerigens – alledaagse dingen. Ze noemt dit zelf wel haar “divorce album”, maar het knappe is dat ze er geen drama of melodrama van maakt, maar dat het inderdaad over het leven van alledag blijft gaan. De arrangementen zijn bescheiden, maar wel zó goed dat dit plaatje niet snel verveelt.

Claire Holley

Op Hush klinkt Claire Holley al net zo bescheiden en ingetogen, en ook hier weet ze op die manier juist goed bij je binnen te komen. Ook hier geldt dat de arrangementen op een mooie manier op de liedjes zijn toegesneden. Holley zingt ontspannen, met een warme stem, en de liedjes klinken allemaal intiem. Het gaat ook hier over de liefde en andere emotionele zaken, maar opnieuw heb je vooral het gevoel dat je bij de zangeres op bezoek bent en dat ze de liedjes alleen voor jou zingt. Akoestische americana, bluesy, melancholiek en mooi. Een fraai groeiplaatje.

Eden Brent

Mississippi Number One is een onversneden bluesplaat, waarin Eden Brent laat horen dat ze al net zo indringend en gepassioneerd kan zingen als de beste zwarte blueszangeressen uit de jaren dertig. Brent speelt bovendien fantastisch piano en laat ook af en toe wat blazers toe, waardoor haar jazzy kanten ook ruim aan bod komen. Ze speelt een behoorlijk aantal klassiekers en kan zich daarbij meten met grote voorgangsters. Ze geeft een nummer als Trouble In Mind ook wel degelijk haar eigen handtekening mee – er wordt niet klakkeloos een eerdere versie nagespeeld, Brent doet er duidelijk haar eigen ding mee. Mooi. Muziek die je bij de kladden pakt en je niet meer loslaat.

Eva Eastwood

Well, Well, Well is een album vol stevige bluesrock, die soms zelfs wat doet denken aan Britse rockers als Slade of Mud. Goeie riffs, stampende muziek die garant staat voor een fikse dosis muzikale vitamientjes. Hitpotentie hebben de door Eastwood zelf geschreven liedjes ook absoluut. Je loopt ze zó uit volle borst mee te zingen. Vrolijkmakende muziek dus. Eva heet eigenlijk Östlund, en is ondanks haar accentloze Engels een Zweedse. De Zweedse koningin van de rock ‘n’ roll dus, en ze maakte een album dat het verdient een wereldwijd succes te worden. Overigens is ze ook een zeer prima stevige gitariste.

Kim Richardson

True North begint met het schitterende Vinegar in your Veins, dat meteen duidelijk maakt dat Richardson niet alleen een vortreffelijke liedjesschrijver is maar ook een zeer prima zangeres. Je zou het misschien folkrock kunnen noemen, maar de blues schemert er altijd doorheen. Ze doet soms wat denken aan Joan Armatrading en aan Bonnie Raitt, maar Richardson heeft zeker een eigen geluid. Mooi plaatje.