Soms heeft een mens meer blinde vlekken dan hij wenselijk acht. Boelo Klat is een Groninger pianist die al zeker twintig jaar aan de weg timmert, maar ik maakte pas kennis met zijn verfijnde pianospel toen ik de gedichten van Jan Glas beluisterde die door Klat op muziek waren gezet. Klat bracht een solopiano-album uit, waarop onder meer de kale piano-uitvoeringen van twee van die liedjes te horen zijn. Mooi.

Boelo Klat wil geen Keith Jarrett zijn, en daar is hij volgens mij ook te nuchter voor. De pianocomposities van Klat zijn stugger en weerbarstiger dan je van een jazzpianist zou verwachten, maar soms worden er tegen de donkere, stroevige partijen ineens vederlichte, twinkelende vlinderende flarden melodie geplaatst, met een wonderbaarlijk effect. Luister maar eens naar een nummer als Fabriek, en je wordt vanzelf opgewekt door de vlinderende kant van Boelo Klat.

Klat is ook geen pianist die zijn composities eindeloos uitmelkt, soms lijken het maar schetsen van amper meer dan een minuut. Maar dan wel schetsen van een meestertekenaar, die heel trefzeker een beeld of een sfeer kan schetsen. Soms komt hij wat in de buurt van traditionele jazz, soms hoor je dat hij zo zou kunnen overstappen naar een ordinaire boogie, maar het blijft steeds buitengewoon spannend en zoekend, waardoor je als luisteraar op het puntje van je stoel blijft zitten.