Bone Orchard speelt traditionele nummers als Pretty Polly en Wayfaring Stranger, maar hoewel ze met traditionele instrumenten als gitaar, mandoline en banjo in de weer zijn scheurt er in Pretty Polly na een minuut ineens een felle elektrische rockgitaar binnen. We hebben hier dus niet bepaald met een traditionele brave stringband te maken. Bone Orchard kiest haar eigen route, met die ongebruikelijke combinatie van akoestisch en elektrisch, waarbij je ook zomaar ineens een jazzy elektrische viool langs hoort komen met een vervormd geluid.

Er worden donkere verhalen verteld van moord en doodslag, en soms lijken ze wel de onechte kinderen van een traditionele stringband en Velvet Underground. Donker, dreigend, somber, maar tegelijkertijd vaak bloedstollend mooi. Daniel Pretends Eagle (de naam heeft hij aan zijn Indiaanse vader te danken) heeft een warme stem met een ruw randje die soms aan die van Neil Diamond of Leonard Cohen doet denken, Carol Morgan-Eagle zet daar een zeer mooie tweede stem naast, al zingt ze ook solo uitstekend.

Ze weten met hun onconventionele aanpak de oude liedjes echt nieuw leven in te blazen en kracht te geven. Ze laten in ieder geval horen dat traditie en avontuur heel goed te combineren zijn. Spetterende Americana. Mooi mooi.