
ray bonneville
Ray Bonneville is een Canadese Amerikaan die al ruim dertig jaar muziek maakt. De laatste vijftien jaar schrijft hij ook zijn eigen liedjes, en daar is het alleen maar beter van geworden. Bonneville is nog het beste te vergelijken met een man als JJ Cale. Hij heeft ook een soepele, licht hese warme bariton, maakt ook zeer ontspannen en laid-back muziek en slaagt er ook in om ondanks die laid-back aanpak hele spannende bluesy muziek te maken, waar de ruwe kantjes nog aanzitten.
Voor zijn laatste plaat (de eerste die buiten Canada wordt uitgebracht) heeft hij onder meer de onvolprezen Colin Linden erbij gehaald, maar ook Richard Bell (The Band, Bonnie Raitt), Jonell Mosser, Joel Zifkin en Joe Spaminato. Allemaal mannen die net zo laid-back net zulke spannende muziek kunnen maken. Bonneville zelf speelt fabelachtig mooi gitaar (vooral met duim en wijsvinger), mondharmonica en versterkte triplexplank (waar hij met zijn voet het ritme op tikt). En dan is er nog dat zingen, waarvan hij zelf zegt: “als de tekst niet volkomen moeiteloos van je tong rolt moet je hem gaan veranderen. Het moet volstrekt natuurlijk klinken”. En dat klinkt het ook – het klinkt natuurlijk, vanzelfsprekend en makkelijk, en bovendien raakt hij je met zijn zang in de buik.
Hij heeft al eerder een Canadese Juno Blues Award gewonnen voor een van zijn eerdere platen (Gust of Wind). Zelf zegt hij daar schouderophalend over: “Ze noemen het blues, maar er zit ook country in, en asfalt.”
Wat er in ieder geval ook in zit is groove en swing. Het mag dan wel laid-back klinken, toch heb je regelmatig de neiging te gaan dansen, of op zijn minst mee te gaan tikken met je voet. Roll It Down is een fantastische plaat, en ook een plaat die bij iedere draaibeurt beter wordt, wat bij blues helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Deze laatste cd is niet alleen zo goed omdat er een geweldige band meespeelt, maar vooral en in de eerste plaats vanwege Ray Bonneville zelf. Dat wordt pas echt goed duidelijk als je zijn vorige album draait. Rough Luck is live en solo opgenomen in de studio, maar als je dat niet weet denk je dat er een complete band bezig is. Dat komt doordat Ray zijn eigen ritmesectie is, met zijn voeten, maar ook met zijn basspelende duim, en doordat hij daarnaast zo bijzonder gitaar speelt. Vergelijkingen met Eric Clapton en Mark Knopfler lijken wat vergezocht, maar eerlijk gezegd zit ik met meer bewondering naar de kale en toch volle gitaarklanken van Bonneville te luisteren dan naar die beide andere grootmeesters.
Bonneville brengt de blues weer een stap verder – wat meer sophistication, wat meer diepgang, en dat zonder de essentie van de blues te verliezen – het wordt nooit gladjes, nooit te makkelijk, maar blijft altijd de ruwe randjes en de pure kracht houden die bij de blues horen.
- Ray Bonneville – Roll It Down – Stony Plain SPCD 1285
- Ray Bonneville – Rough Luck – Stonefly Records SF1004
Let op!
Roll It Down is ook in Europa uitgebracht door Taxim.