Wij waren hier buitengewoon enthousiast over de cd’s van Ray Bonneville, en we zaten dan ook vooraan toen Bonneville op zondagmiddag 19 februari optrad in de Witte Bal in Assen. Dat was meteen ook zijn enige optreden in Nederland. Zijn laatste cd, Roll It Down, werd in Europa uitgebracht door het Taximlabel Herman, en daarom tourde Ray door Zwitserland en Duitsland en deed hij Assen nog even aan voor hij terugvloog naar Canada, waar hij in Nova Scotia de eerste opnames gaat maken voor zijn nieuwe album.

Bonneville had voor deze tournee een percussionist meegenomen, Geoff Arsenault, en het was een puur genoegen die twee samen te zien spelen. Goed op elkaar ingespeeld, elkaar perfect aanvoelend, ook in het laten vallen van de juiste stiltes. Bonneville was ondanks het rumoerige kroegpubliek zeer sterk op dreef. Zijn gitaarspel wordt nog verbazingwekkender als je hem ziet spelen. Het lijkt alsof hij bijna niets doet, maar tovert ondertussen een geluid uit zijn gitaar dat een complete band vervangt. Het is niet alleen het met de duim spelen van het ritme, dat hij wellicht van Mississippi John Hurt kan hebben afgekeken, het is de complete gitaarstijl waar je met bewondering naar zit te kijken en te luisteren. Ik vroeg hem na afloop van het concert of hij met zijn toch wel zeer opmerkelijke gitaarspel vaak gevraagd wordt als studiomuzikant. Zijn antwoord was “Ja, maar vooral als mondharmonicaspeler. Mijn gitaarspel heb ik zo ontwikkeld om in mijn eentje een soort van bandgeluid te creëren, maar als je al een band hebt heb je aan dat soort gitaarspel natuurlijk geen behoefte”.

Bonneville en Arsenault zouden twee sets van een half uurtje spelen, maar uiteindelijk hebben ze twee uur zitten spelen, zeer tot hun eigen genoegen, maar ook tot genoegen van het publiek. Toen ik opmerkte dat zijn volgende plaat net zo goed als duo kon worden opgenomen antwoordde hij: “We beginnen ook met zijn tweeën, maar daarna ga ik er nog wel even naar kijken, of ik sommige nummers niet nog een beetje meer kan aankleden met bijvoorbeeld een B3-orgel. Maar als de eerste schets die we met zijn tweeën maken beter klinkt zetten we die op de cd. Het gaat er om dat het liedje goed tot zijn recht komt”. We hoorden tijdens het concert al wat nieuwe nummers, en dat waren stuk voor stuk juweeltjes, dus wij verwachten veel van de nieuwe cd.

Over het schrijven van liedjes zegt Ray: “Soms is een liedje zó klaar (knipt met zijn vingers), soms duurt het een jaar van schuren en bijschaven voor een liedje echt goed is. Toch zegt dat niets over de kwaliteit. Een liedje dat in twee uur klaar was, zoals Under The Bridge, is me net zo lief als een liedje met een wat moeizamer ontstaansgeschiedenis. Wat ik belangrijk vind is dat een liedje geloofwaardig moet zijn – je moet er als luisteraar echt in geloven wat ik zing. En ik vind het ook wel leuk om wat afwisselende liedjes te maken – de ene keer wordt het een moordballade, de andere keer een luchtiger nummer over een spin.”

Bonneville zegt dat hij het erg leuk vindt om door Europa te touren: “In Canada wordt wat ik doe nauwelijks gezien. Ik word daar toch als een van de “locals” beschouwd, denk ik. Ik word wel op de radio gedraaid, ook in Amerika. Maar Amerika is groot – ik ben op bepaalde plekken wel populair, maar zeker niet over de hele States. Ik vind het allang fantastisch dat ik hier mijn brood mee kan verdienen. Nu zou alleen Eric Clapton nog een van mijn nummers moeten opnemen, dan kon ik misschien eindelijk mijn huis afbetalen. JJ Cale zou Clapton een paar van mijn liedjes laten horen, maar volgens mij heeft hij de cd op zijn keukentafel laten liggen.”

Geoff Arsenault over de trommel links, die hij op de foto juist bespeelt: “Het geitenvel van deze trommel, die ik in Turkije kocht, is bijna af. Jammer, want ik kon hem vrij makkelijk steeds bijstemmen. De stenen pot  kan nog wel even mee, maar dat geitenvel kan ik na deze tournee weggooien”. Toen wij hem wezen op het bestaan van een fantastische trommelwinkel in Groningen zei hij: “Ja, daar heb ik over gehoord, die zit in een straat met een vreemde naam, iets met “folk”. Zo zie je dat Stiggelbout in de Folkingestraat echt wereldberoemd is…

• Ray Bonneville – Roll It Down – Taxim
• Ray Bonneville – Rough Luck – Stonefly Records
• Ray Bonneville – Gust Of Wind – Stony Plain
• Ray Bonneville – Solid Ground – Audiogram