Bo Ramsey zingt met een ietwat hese stem, en hij zingt zacht en onnadrukkelijk, soms op het fluisterzingen af. De arrangementen bij zijn ingetogen liedjes sluiten daar mooi bij aan, al geven ze soms ook net even wat meer scherpte. Wat dat betreft geeft het hoesje perfect de sfeer van de muziek weer – mooie bruine tinten, de titel Fragile, prikkeldraad, en een man die melancholieke liedjes zit te spelen.

Ramsey schreef alle liedjes, alleen of samen met Pieta Brown, die de cd ook samen met hem produceerde, en die ook op een paar nummers toetsen speelt. Ramsey speelt zelf verschillende gitaren, zowel akoestisch als elektrisch. In de manier waarop hier op een ontspannen manier toch heel spannende muziek wordt gemaakt doet hij wat denken aan mannen als JJ Cale of Harry Manx, maar Ramsey heeft toch zijn eigen geluid.

De arrangementen zijn overigens zo sterk, subtiel en mooi gelaagd dat de plaat er een mooi groeiplaatje van wordt. Als hij de zaken wat steviger aanpakt, zoals in het titelnummer, doet hij overigens ook wat denken aan een rocker als Tom Petty. Ramsey was tot nu toe vooral bekend als man op de achtergrond – hij speelt op platen van Lucinda Williams, Greg Brown en Iris DeMent, en veel meer. Een redelijk bescheiden man dus, die hier dan toch maar mooi een bescheiden solo-meesterwerkje heeft gemaakt.