Boris heet voluit Boris McCutcheon, en Cactusman Versus the Blue Demon is al zijn derde cd. De eerste twee hebben we helaas gemist, maar dat gaan we zeker goedmaken, want deze plaat is al behoorlijk verslavend.
Het gaat bij Boris in de eerste plaats om de liedjes, die vrijwel allemaal door hemzelf geschreven zijn, en die allemaal sterk zijn. Boris is bovendien een goede zanger met een mooie warme stem, die overtuigend zijn teksten zingt. Je kunt zijn muziek het veiligst omschrijven als Americana, maar dan wel met folk- en bluesinvloeden, terwijl er ook af en toe een steelgitaar opduikt. Dat klinkt als een gemiddelde goede singer/songwriterplaat, maar dan gebeurt er toch iets bijzonders – als je de plaat een keer gedraaid hebt ga je hem nog een keer draaien, en nog een keer. Je gaat meezingen, en je blijft luisteren. Kortom – we hebben hier te maken met een ouderwets groeiplaatje, dat met elke draaibeurt beter wordt.

Boris woont in New Mexico, waar dit album ook is opgenomen, en je kunt op momenten het woestijnstof bijna voelen in zijn muziek. Het klinkt allemaal wat steviger dan iemand als Guy Clark, terwijl het toch overal ontspannen blijft. Een onnadrukkelijk meesterwerkje, met arrangementen waar je niet snel op uitgeluisterd bent. En ik betrap me er regelmatig op dat ik zomaar spontaan “Blame it on the Chicken Man” loop te zingen – de man is behalve erg goed ook nog eens heel grappig.

Boris trad met zijn Salt Licks op tijdens de Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort in Groningen, en was daar een van de absolute toppers.