
bob bossin
Als een cd begint met een uitstekend uitgevoerd nummer van John Hartford, dat subtiel blijkt te zijn omgebouwd tot een ode aan Hartford, dan heb je mij al half gewonnen. Daar komt dan nog iets bij. Het hoesje dat om de cd van Bob Bossin zit gevouwen is ingenieus en mooi. Mijn ervaring is dat als er zoveel aandacht aan de verpakking is besteed, met fraaie details, dat het met de muziek dan meestal ook wel goed zit.
Bob Bossin heeft een ontspannen album gemaakt, met akoestische folk, talking blues, stringbandmuziek en bluegrass. Je kunt het ook gewoon singer/songwritermuziek noemen, waarin ieder liedje het arrangement heeft gekregen dat het verdiende. Het gaat erom dat Bossin een plaat heeft gemaakt die met overduidelijk plezier gemaakt is, met een heel stel muzikanten die uitblinken. Er komen op momenten ook blazers bij, of een strijkkwartet. Bossin laat soms ook anderen de leadvocals doen, en ook dat pakt goed uit. Klein en knus, een pure feelgoodplaat. Zo’n plaat die vrij ongemerkt je humeur op een positieve manier beïnvloedt, en die ervoor zorgt dat je jezelf erop betrapt dat je intens tevreden glimlachend de cd nog maar weer een keer hebt opgezet. En dat is zeldzamer dan je zou denken.
Piepklein voorbeeldje van Bossins humor – op het hoesje staat ergens “Thoroughly Canadian” – als je dan een flapje openklapt staat er in heel kleine lettertjes “As Canadian as possible under the circumstances”. Dat soort humor dus – klein, maar wel degelijk goed voor een glimlach. Overigens schrift Bossin ook kritische teksten en zijn er ook melancholieke liedjes te horen.
- Bob Bossin – The Roses On Annie’s Table