De muziek van Dale Ann Bradley doet erg denken aan die van Alison Krauss en haar Union Station. Is dat een bezwaar? Op het eerste gehoor misschien een klein beetje, want zelfs de formule lijkt te zijn overgenomen – duetten met een mannelijke collega, en de verbluegrassing van nummers die uit een ander genre komen. Maar alle bezwaren vallen weg als je naar de muziek gaat luisteren, want die is gewoon heel goed. Ook Bradley blijkt een heel goed oor te hebben voor liedjes die zich goed lenen voor een omzetting naar bluegrass. Zo blijft I can’t stand the rain, dat we koesteren in de ongekend heftige soulvolle uitvoering van Ann Peebles, ook hier een aangrijpend liedje dat je raakt. Dat is knap.

Het geldt ook voor Me and Bobby McGee. Ook hier laat Bradley horen dat bluegrass en soul goed kunnen samengaan. Catch Tomorrow bestaat niet alleen uit dit soort covers. Bradley schreef een behoorlijk deel van de liedjes zelf, maar ze klinken als de beste bluegrasstraditionals. Luister maar eens naar Run Rufus Run. De band kan zich zelfs meten met Union Station. Een groter compliment kun je een bluegrassband bijna niet geven, denk ik.
Originele of vernieuwende muziek hoef je hier niet echt te verwachten, al zijn er soms verrassende keltische invloeden te horen, maar als je van de traditionele bluegrass van Alison Krauss houdt is dit een absolute aanrader.