Cristina Branco was een van de pioniers van de nieuwe fado, en in 1997 werd in Amsterdam haar debuutalbum live opgenomen. Het werd nu pas voor het eerst internationaal uitgebracht, en het blijkt na al die jaren een intieme plaat te zijn die nog steeds staat als een huis. Branco werkte intensief samen met gitarist en componist Custódio Castelo die melodiën schreef die wel op maat voor haar gemaakt leken, en dat voelde voor Branco in ieder geval zeker zo aan. De melodielijnen zijn over het algemeen iets soepeler, iets flexibeler dan in de fado tot dan toe gebruikelijk was, maar de blues, de melancholie, ging minstens zo diep.

En dat is waar het uiteraard om draait in deze muziek, om de tragiek die verklankt wordt. De Portugese blues was bij Cristina Branco vanaf het allereerste begin in goede handen, zoals je met terugwerkende kracht kunt constateren door naar dit magnifieke debuutalbum te luisteren. Het heeft de intieme sfeer van een doorrookte kroeg in Lissabon, en de universele treurnis van verloren liefdes die iedereen over de hele wereld herkent. Prachtig intensief gezongen, schitterend begeleid op de Portugese gitaar. Tijdloos mooi.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.