Brian Wright heeft een naam die je te gemakkelijk vergeet, en dat zou jammer zijn, want de man heeft een superieur album gemaakt dat het verdient door een groot publiek ontdekt te worden. Moord en doodslag en liefde, daar draait het meestal om, of om een puberdochter die het ene moment het huis of de auto in de fik probeert te steken en het andere moment accordeon probeert te spelen. Wright zit met deze thema’s in een Amerikaanse traditie en weet daarbij ook de sfeer mooi te pakken zonder al te somber te worden. Daarvoor zijn zijn arrangementen ook gewoon te mooi.

Tot mijn lichte verbijstering blijkt Wright niet alleen al zijn liedjes zelf geschreven te hebben, maar ook vrijwel alle instrumenten op dit album zelf bespeeld te hebben, op een paar kleine uitzonderingen na. Verbijsterend, want het klinkt steeds alsof er een uiterst hechte band zit te spelen. Doorwrochte nummers, die beter en beter worden, zoals het al genoemde Accordeon (waar geen accordeon in te horen is overigens, en waar ik hier spijtig genoeg maar 45 seconden van kan laten horen, want het nummer is werkelijk magnifiek in zijn volle zes minuten).

Maar Wright kan ook heel intiem uit de hoek komen, zoals in het bloedstollend mooie Maria Sugarcane, waar je tegen het einde van het liedje ontdekt dat hij zijn broer heeft doodgeschoten omdat hij van diens vrouw houdt (die weliswaar geslagen werd door die broer, maar toch…). Een overtuigend kippenvelliedje. En zo staat dit album werkelijk bomvol met liedjes waar ik je graag een stukje van zou laten horen. Het soort muziek? Noem het Americana, met wat rock, country, folk, en vooral ook soul. Een absolute aanrader.

• Brian Wright’s House on Fire – Sugar Hill – SUG-CD-1087

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.